Den Gulden Winckel. Jaargang 13 - digitale bibliotheek voor de ...

9
komt in de geurige, zonnige Aprildagen door het boschpad. Hij komt, Hij
komt altijd. In regenachtige somberheid der Julinachten op den
donderenden wolkenwagen komt Hij, Hij komt altijd. -
Behalve zijn Wij-zangen (Gitanjali) zullen zijn lezingen, die hij in Londen hield,
worden uitgegeven, en een achttal essays, waarvan de titels zijn:
1. De betrekking van het individueele tot het Heelal.
2. Ziel-bewustheid.
3. Het probleem van het Kwaad.
4. Het probleem van het Zelf.
5. Realisatie in Liefde.
6. Realisatie in Schoonheid.
7. Realisatie van het Eindige.
8. Realisatie van het Oneindige.
Er is over hem geschreven in de Review of Reviews. Ook in T.P.'s Weekly, waaraan
wij een en ander ontleenden. De Mercure de France van 16 Aug. 1913 bevat een
artikel over hem door Henry D. Darray.
De Wij-zangen zijn in het Hollandsch vertaald door Dr. Frederik van Eeden
en uitgegeven bij W. Versluys te Amsterdam. Het klinkt daar:
‘Als gij mij zegt te zingen dan is het of mijn hart zal breken van trots: ik
zie u in 't gelaat en tranen koomen in mijn oogen.
Al wat ruw en wanluidend is in mijn leeven versmelt tot één zoete harmonie
- en mijn aanbidding spreidt vleugelen als een blijde voogel, die vlucht
neemt oover de zee.
Ik weet dat mijn zang U behaagt. Ik weet dat ik alleen als een zanger tot
Uw aanweezen nader.
Met den rand van de wijd spreidende wiek mijns gezangs raak ik Uwe
voeten, - tot waar ik mij nooit te reiken zou vermeeten.
Dronken van zanggeluk vergeet ik mijzelven en noem U Vriend, die toch
mijn Heer zijt’.
Fred. van Eeden schrijft in de Frankf. Ztg. over den Nobelprijswinner Tagore:
Voor mij is 1913 het jaar van Tagore. ‘Toen ik zijn Wij-zangen gelezen
had, wist ik dat ik op de wereld een broeder had, een koninklijken broeder,
- en heerlijk zoet was mij de gewaarwording, dat er werkelijk iemand was
op de wereld, die zoo mijn meerdere was, zoo zonder twijfel mijn meerdere
in de dingen, die ik voor de hoogste houd, en die voor mij de gewichtigste
zijn. Of deze gewaarwording nu hoogmoed of deemoed moet heeten, is
mij onverschillig - zij was nu eenmaal zoo. Ik was gelukkig een meester
gevonden te hebben, een die door God klaarblijkelijk meer gezegend is
dan ik.
En wanneer de Stockholmsche professoren mij gevraagd hadden, wien
zij deze zware gouden kroon opzetten konden, zonder hem schade te
doen, dan had ik gezegd “wanneer gij een dichterkoning zoekt, die door
uw keuze geen schade lijden kan, wijl hij reeds een wezenlijk koninklijke
mensch is, eert dan Tagore”. En het ongelooflijke is geschied, de voor
de kroning aangewezen heeren hebben “Amen” gezegd op mijn gedachte.
Den Gulden Winckel. Jaargang 13