Den Gulden Winckel. Jaargang 13 - digitale bibliotheek voor de ...

met een gevoelig hart, niet opgewassen tegen den bruten wil en de lage listen van
degenen met wie hij in aanraking komt, en die hem sleepen naar den onvermijdelijken
afgrond.
Het begin van het boek plaatst ons aan het slot van het verhaal, - de auteur leidt
Giovanni Episcopo n.l. bij ons in, wanneer deze reeds de wanhoopsdaad van zijn
mislukte leven heeft begaan en aan den arts, die hem als patient behandelt, den
ten ondergang voerenden weg van zijn donker bestaan beschrijft. In het geheele
boek is slechts Giovanni Episcopo aan het woord, maar in zijn antwoorden, in de
korte vragen die hij stelt, wordt voldoende gesuggereerd, dat er iemand is die
belangstellend luistert en den schipbreukeling niet veroordeelt.
Het is blijkbaar d'Annunzio er niet om te doen geweest zijn hoofdpersoon met
enkel sympathieke kleuren te schilderen, en hiermede voortdurend een wissel te
trekken op ons medelijden, - in de sobere uitbeelding, het langzame verval, het
wegzinken in de modder van dit wezen, dat geen individualiteit bezit en door zijn
slappen, ongeoefenden wil de slaaf wordt van zijn omgeving, schuilt een zoo
schrijnende waarheid, dat wij hierin de meesterhand zien van den schrijver, die elk
lichtplekje tot zijn recht doet komen en met een enkel woord de aandacht weet te
vestigen juist op die kleinigheden, welke feitelijk de som van 't leven maken. En hoe
mooi en fijn zijn die gevoelige penseelstreken, waarmede de auteur telkens weer
het zachte gemoedsleven van den armen Giovanni aangeeft: de beschrijving van
de felle zonnestreep op den grauwen muur, terwijl op Allerheiligen de klokken luiden,
en de gefolterde man ineenkrimpt bij de herinnering aan zijn kinderjaren, toen hij
alleen was in een zonnige kamer bij het doodsbed van zijn zuster; het jachtige
loopen met Ciro, 't kind van al zijn liefde, in den heeten zomerdag langs de
verblindende kalkputten naar het huis, waar zijn vrouw mishandeld wordt door haar
minnaar, - dit alles en nog veel meer getuigt van meer dan gewone gaven.
Ik zeide 't reeds: Giovanni Episcopo is een zwakkeling, - zoo ge wilt een lafaard
in de branding van het leven, - maar d'Annunzio heeft hem ons doen zien als mènsch,
en een schrijver, die dit vermag, heeft, naar mijn meening, ten volle aanspraak op
onze waardeering.
I.H.
Een Ridder uit den Spaanschen Tijd. Naar het Engelsch van Marjory
Bowen, door M. Frieswijkde Bas. - (Amsterdam, Scheltens & Giltay).
De Engelsche schrijfster, Marjory Bowen, is een tijd lang in ons land bewonderd als
een opgaande zon, totdat in gezaghebbende tijdschriften door invloedrijke pennen
werd verkondigd, dat haar geschiedkundige boeken (I will maintain, The
Defender of the Faith, My God and My King) niet zoo heel belangrijk
waren, en het publiek door handige trucs en een vlotten verhaaltrant in den waan
werd gebracht, iets zeer bizonders te genieten. En zooals meer gebeurt,
Den Gulden Winckel. Jaargang 13