Den Gulden Winckel. Jaargang 13 - digitale bibliotheek voor de ...

100
ken die veelal aan die van idioten doen denken, zooals op de illustratie bij ‘een
slimmerd’.
Smakeloos is bovendien het plaatje bij ‘Avondwandeling’; welk een eigenaardigen
indruk moet een kind hier wel van een avond krijgen; het rare dier, dat er op
afgebeeld staat - een hondje moet het voorstellen - is ook al niet gelukkig.
Het kaft van het boek is nog het beste geslaagd en ook aardig van compositie.
Over het algemeen zou ik mejuffrouw Spoor aanraden, haar talent liever een andere
richting in te sturen; voor het teekenen van kinderboeken is het in geenen deele
geschikt.
Dit boek is echter nog mooi te noemen, wanneer wij het vergelijken met de
illustraties die André Vlaanderen bij ‘Goede Bekenden’ 1) (populaire kinderliedjes??)
gaf.
Dan. de Lange spreekt in het woord vooraf bij dit boekje van ‘lieve plaatjes’.
Wanneer er nu ooit prentjes geweest zijn die onmogelijk ‘lief’ genoemd kunnen
worden zijn het zeker deze. Alles in dit boek is even grof en rommelig. Het moet
maar een heel enkelen keer bij den illustrator op gekomen zijn dat. hij voor kinderen
teekende. Hij behoort tot hen die er in de eerste plaats op bedacht zijn hun talent
op z'n voordeeligst te doen uitkomen (wat hem bovendien niet gelukt is). Telkens
vinden wij groote platen in het boek die daarop wijzen, o.a. de illustratie bij ‘De Boom
stond in de Schaduw’, waar wij een teekening vinden op de manier van een litho,
een soort van buitenstudie die toch met een kinderboek niets te maken heeft, en
dan het interieur bij ‘Daar buiten loopt een Schaap’. Er is in deze illustraties niet één
kinderlijke gedachte te vinden, en dan, hoe uiterst smakeloos zijn de meeste prenten;
in plaats van amuseeren zullen ze de kinderen eerder bang maken. Het is bijna
onbegrijpelijk dat in dezen tijd een plaat als die bij ‘a b c d e f g’ nog geaccepteerd
wordt.
Wij zien daar een school met een onderwijzer van zeker vijftig jaar terug; wat al
dadelijk een fout is, want er bestaat geen kind dat zich een meester zooals deze
voor kan stellen. Deze voorstelling wordt geflankeerd door een woesten man slaande
met een tang, en een kwaadaardige vrouw, een soort orgelwijf zwaaiende met een
pook: twee zulke akelige wilde wezens dat zij in staat zijn een kind aan het huilen
te maken.
Wat moet André Vlaanderen bij het maken van dit plaatje gedacht hebben?
Het is mij een raadsel dat een zoo slecht boek door een firma als Scheltens en
Giltay uitgegeven wordt. Met den besten wil der wereld is er niets mooi in te vinden.
Bovendien zijn de versjes ook niet aantrekkelijk. Het is mijn plan niet hier over den
tekst der kinderboeken te spreken, maar ik begrijp niet waarom deze oude liedjes,
die toch eigenlijk niet voor kinderen zijn, weer voor den dag worden gehaald, terwijl
er zooveel aardige
1) Scheltens en Giltay. Amsterdam.
Den Gulden Winckel. Jaargang 13