Den Gulden Winckel. Jaargang 13 - digitale bibliotheek voor de ...

Brahm's ‘Von ewiger Liebe’ uit, en mijn gedachten vergingen in een
vreemde weekheid, waar ik geen naam voor wist.
Ik zag door een waas fräulein Luise en fräulein Margaretha binnensluipen;
ik zag, dat Vera in het andere raam was geklommen en met haar kinderlijk
dunne beenen schommelde; ik hoorde het geschuifel van frau
Bürgermeister Schäfer, die op krukken liep, en ontwaarde, dicht bij, het
zware parfum van den kleinen Waal, die hier vergeefsche pogingen was
komen doen om de Duitsche taal machtig te worden... Uit de gang klonken
de bewonderende fluisterstemmen van de Kochfräulein, die de keuken
waren ontsnapt;... en mijn hart werd zoo wijd en wonderlijk, dat ik me
zalig en ellendig voelde, en de tranen begonnen te stroomen over mijn
afgewend gezicht.
Ze zong ‘Ich liebe dich’ van Grieg; ze zong ‘Und morgen wird die Sonne
wieder scheinen’ van Strausz; ze zong Schubert, Schumann, en een van
de Brautlieder van Cornelius; - ik drukte mijn nagels in mijn handpalmen
om het niet uit te jammeren, want ze zong mijn heele jeugd naar boven,
en alles, wat ik aan liefde en geluk had gekend, niet op de wijze van het
star zich herinneren van gebeurde feiten, maar op de wijze van het
herleven met handen, die tasten en oogen, die zien; en met den ouden,
vergeten geur om je hoofd, en het oude, benauwend-blije gevoel in je
borst.
Dit was de wereld van zaligheid en smart, dit was de wereld van het hart,
waaruit ik zoo lang gebannen was geweest, om mijn leven te vullen met
redeneering en berekening en overleg. Dit was de wereld, waarin alleen
gelééfd kon worden; waarin alles zuiver was en waardevol, waarin de
wanhoop zonder bijgedachte, en de verslagenheid zonder beklemmende
schaamte kon worden gedragen! En dat rijk was me nu voor altijd ontzegd!
Ik had mijn eigen toekomst verspeeld.
J. Dijkstra geeft een schetsje waarin de dreigende stilte op het land wordt voelbaar
gemaakt, die dan verbroken wordt door 't in werking zetten van een watermolen.
Edward B. Koster gaat voort onderhoudend te vertellen van ‘Het Leven, het Tooneel
en het Drama ten tijde van Shakespeare’, waarbij hij vele interessante citaten geeft
van schrijvers uit dien tijd. Hier is iets over de schouwburgen, waarin Shakespeare
zijn stukken moest laten opvoeren.
De bovengalerij had een dak, zoo ook het tooneel, waarvan het
vooruitstekende dak de ‘shadow’ werd genoemd; de ruimte tusschen het
tooneel en de omringende galerijen was onder den blooten hemel, en
daar stonden vele toeschouwers, ook wel grondelingen of stinkerds
genoemd: werklui, leerjongens, bedienden, loopjongens, grooms enz.,
onder welke gauwdieven hun slag probeerden te slaan. In de particuliere
schouwburgen werd het onbedekte gedeelte ‘pit’ genoemd (de ‘bak’
zouden we misschien kunnen zeggen met ons slang-woord voor parterre)
en was van banken voorzien. De vloer van het tooneel was met riet belegd.
Voor het tooneel kon een gordijn op en neer geschoven worden. Jonge
dandies en dergelijke jeunesse dorée huurden taboeretten op het
tooneel zelf, waarvoor ze sixpence betaalden. Heel veel eerbied voor de
tooneelspelers en voor het publiek hadden ze niet, want ze maakten
opmerkingen tegen elkaar en aanmerkingen op de acteurs, gooiden met
appelen en sinaasappelen in de staanplaats, kraakten noten, rookten
tabak, speelden kaart en flirtten met de vrouwen die in de naburige loges
zaten. Tenslotte werd de taboerettenprijs verdubbeld, maar 't schijnt niet
veel geholpen te hebben......
Den Gulden Winckel. Jaargang 13