Den Gulden Winckel. Jaargang 13 - digitale bibliotheek voor de ...

153
Dat een dichter een mensch is die als met nieuwe zintuigen door het leven gaat
toont ook Reddingius. Hij ziet in den avond de feeën hun zilveren waden weven
(105), in de oude schouw het ‘fel getongde vier’ wapperdansen (89); in den herfst
rijdt hem door 't bosch het wijnloof roode paard (199). De natuur is hem vol zalige
mysteries waar de nuchtere mensch gevoelloos aan voorbij gaat. In de wijkende
windvlagen hoort hij muziek, die zijn onrustig begeeren stilt; hij verlangt terug naar
't zacht geruisch van de linde voor de oude woonst waar hij geboren werd en welks
suizen de jonge dichter zoo menig lied heeft afgeluisterd (63). Zwerver - voelt hij
zich niet meer alleen als een herdersknaap in 't eikengroen op zijn rietje een wijsje
pijpt (128), en hij fluit op zijn beurt den echo toe, dien hij ‘waar de heuvlen reien’
‘met opgeschort gewaad hoog in de glorie van (zijn) lokkenval’ ziet staan (117).
Merk op dat zekere iets van Hooftsche gracie in:
Wie bracht mij roode rozen?
Brunelleke,
gezelleke,
O toef een poos,
ik wil u kusjes geven,
wel zeven,
voor elke roode roos.
en geniet het innige accent van ‘In je witte kleed’ (blz. 40).
Over 't algemeen vind ik de sonnetten veel minder dan de eenvoudige liedjes.
Sonnetten van gladde factuur treft men bij onze jonge dichters genoeg, doch werkelijk
goede sonnetten heel weinig. Meestal speurt men in de regels te zeer een
gedwongen gaan naar het rijm, inplaats van een natuurlijk daarin
uitvloeien. Voor een dartelen geest als dezen zanger, is de sonnetvorm ook
een te strak pantser; een levendig gerhythmeerd sonnet als b.v. op blz. 116 gaat
hem dadelijk veel beter af.
Veel aanmerkingen op wat mij minder geslaagd lijkt wil ik niet maken. Op blz. 23
herinnert de eerste regel:
Wat is toch liefde zou ik willen vragen...
wel wat veel aan de duf-riekende gemoedelijkheid van een zekeren Adoratie-cyclus,
onzaliger gedachtenisse. En de eerste regel van ‘'k Ben als een Tak’ (blz. 51) wekte
bij mij de wel hoogst oneerbiedige en ontluisterende gedachte aan een
Gymnastiek-zaal op. Ik vind dien regel daar bepaald zeer leelijk.
Onzuiver gevoeld lijkt mij op blz. 15:
Dàn zal 't mij zijn of weer mijn hart gaat breken.
Dit ‘weer’ toch maakt de diepe en smartvolle werkelijkheid van het gebroken
dichterhart tot een banale fraze. Als dat hart werkelijk eenmaal gebroken is, dan zal
't den dichter later niet zijn, of datzelfde nu nog eens geschiedt.
Laat ons bij dezen indruk niet blijven. Ik schrijf nog het volgende af:
Vlakten en heuvlen, o de God is goed,
die 't vee laat grazen in de weelge weien,
die stroomen zeewaarts zendt en de valleien
met loover tooit en die de vooglen voedt.
Hij maakte 't mooglijk, dat de morgen-groet
juicht uit de fluit en schalt uit de schalmeien
Den Gulden Winckel. Jaargang 13