Den Gulden Winckel. Jaargang 13 - digitale bibliotheek voor de ...

G.v.E.
140
vreedzaam grazende koeien die paarden met wuivende manen en staarten
zoo vroolijk op en neer? Natuurlijk, omdat het leven op een Berkelweide
zoo frisch en fleurig is. Waar water is, waait het; langs kleine rivierkens
zeilen aardige zephirs. Daar komt er juist een. Het van den hemel blauw
en witte Berkelvlak begint ineens zilverig te rimpelen. De zon gaat met
de rimpelingen stoeien en vonkt zilveren flikkeringen op de fleurige golfjes.
En hoor, de popels, die slank, kaarsrecht in het gelid, klaar voor de parade,
op den anderen oever staan, ze beginnen met hun loslippige bladen te
babbelen, te babbelen dat het hier klinkt als beekgekabbel. Zie die blauwe
knotwilgen met hun zilveren onderblad wuiven. Dat die oude heeren zoo
iets fleurigs kunnen krijgen! Hoe deftig komt nu ook de hooger schoorsteen
van het Draafsel uit de eiken kijken! Nu is de zephir voorbij, en alles valt
stil. De paarden grazen rustig naast de pinken, de pompelig-dikke wilgen
blauwen, de peppels bewegen niet, en blank weerspiegelt de Berkel weer
den hemel.
Gids voor Padvinders, Indianen-verhaal, Prikkel-Idyllen (VI), door
Cornelis Veth - (Bussum, C.A.J. van Dishoeck).
Cornelis Veth heeft een vlot vernuft, een gemakkelijk bevattings- en
aanpassings-vermogen en een lichten, prettig aansprekenden stijl. Altemaal kostelijke
gaven voor den voorlichter der openbare meening, die de dagbladschrijver is, althans
behoort te zijn. Over allerhande onderwerpen weet hij frisch en onderhoudend te
keuvelen en, moge hij zich al eens niet bij zijn leest houden, verleiden die vlugge
spotzucht en pen hem wel eens tot een overijlde en onbillijke veroordeeling van
iets, wat met andere maat moest worden gemeten: een kniesoor, die het dezen
begaafden jonkman, dezen spotter en wildebras, dezen brutalen rakker en ...
degelijken weter kwalijk neemt... Hoe boeiend en prettig weet hij ons niet over
prentkunst in te lichten; met welk een warme geestdrift staat hij pal voor wat hem
schoon en echt en waarlijk talentvol dunkt, afgescheiden van de vraag, of het uiterlijk
wel aantrekkelijk is dan wel of de menigte het waardeert; tot welken barschen gloed
van verontwaardiging leidt hem niet zijn zelfbewuste strijdlust, als hij de door hem
voorgestane beginselen geschonden, een onbevoegde zich tot deskundige opwerpen
ziet!
Die veelzijdigheid, deze levendige, speurende, licht gewekte belangstelling, ze
moge hem wel eens te haastig naar de pen doen grijpen: ten slotte bepaalt men
aan een blad niet alléén waarover men zijn oordeel te zeggen heeft. En ook buiten
de kolommen van een krant dringt hem in 't leven nog voldoende stof tot 't uiten van
zijn vaak striemende meening.
Wàt hij striemt is niet steeds duidelijk. Hij zelf heeft het eens onverbloemd
uitgesproken en men gelooft het terstond: tendens moet men in zijn tot sarcasme
gaanden humor niet zoeken. Dat hij er geen verdere bedoeling mee heeft, m.a.w.
zijn spotzucht onbevangen allerhande malligheid van overdrijving en onechtheid
onderhanden neemt is daarvan juist de grootste bekoring.
Met zijn ‘Prikkel-idyllen’ heeft hij roem verworven. De naam, gelukkig gevonden,
sloeg in. Desgelijks deed zijn fijne humor, zoowel in de parodieën op prikkellectuur
als in zijn koddige plaatjes. Wat in die eerste spotternijen aantrok, heeft Dirk Coster
scherp aangegeven, doelend op de flauwe verschuiving daarin van zin en taal met
Den Gulden Winckel. Jaargang 13