Den Gulden Winckel. Jaargang 13 - digitale bibliotheek voor de ...

De laatste vraag blijft: is er dan geen ander nationaliteitsbesef dan het
monumentale en antikiseerend-romantische? Ja, het is er:
Weet ge nog die schoone en gruwelijke dagen van den Transvaalschen
oorlog? Engeland is een wijze stiefmoeder en de Boeren zijn een
bitter-praktisch volk gebleken... Het kan vreemd verkeeren in deze
vreemde wereld; en wèl is de vaderlands-liefde een ding van
betrekkelijkheids-waarde... Maar wéét ge nog die dagen van Joubert en
de Wet? Vergeet ze nooit! En zoo ge ze reeds vergeten mocht zijn, lees
dan de verzen van een Leitpoldt, waaruit dezelfde toon klinkt, dien wij
zoo goed verstaan in onze liederen van den ouden vrijheids-strijd. Zulke
gevoelens komen op, waar het eigenst wezen van ons volks-bestaan
wordt aangerand. Meen echter niet, dat wij ze ondergaan in een tijd van
gevaar! Het is een macht, die in onze diepste onbewustheid leeft en leven
blijft. De fijne liedjes van Adama van Scheltema, de licht-tintige
schoonheden in Gorter's ‘Pan’, de diepe en menschelijk-vrome verzen
van mevrouw Roland Holst: hoe zijn ze als gedrenkt in de geestes-sfeer
van Holland! En wel geen sterveling die juist dit dichters-drietal van
enghartig patriottisme beschuldigen zal... Zooals onze Van Looy gehéél
Hollandsch is, - op die wijze zal het steeds schoon, gehéél en zuiver
schoon zijn, zich vaderlandsch te toonen. Dit dieper nationalisme, men
verkondigt het niet, men preekt 't niet, men wenscht het misschien niet
eens: het openbaart zich van zelf en noodzakelijk.
Van A.H. van der Feen een schets ‘Mijnheer de Rector’; van Dr. N.J. Singels een
studie over Martialis en zijn epigrammen; van Johan v. Wageningen Drie Verzen,
etc.
Groot-Nederland.
Een hartelijk woord van herdenken wijdt Louis Couperus aan zijn overleden
mede-redacteur: W.G. van Nouhuys, in wien hij een vriend verloren heeft, al heeft
hij v.N. slechts zelden gesproken.
Des te meer echter waardeerde ik iederen brief, dien ik van hem
ontvangen mocht. Met onze briefwisseling vervlocht zich iets innigers van
onze beide levens tot een hechten band, tot werkelijke vriendschap. Kon
ik tellen wel de keeren, dat wij elkander van oog tot oog aanschouwden,
onze tallooze brieven, sedert jaren gewisseld, deden mij gevoelen, dat
er iets warmers tusschen ons was ontgloeid dan alleen de harmonische
sympathie van twee redakteuren eens zelfden tijdschrifts. Ik opende zijn
brief steeds met een zekeren koorts. Ik voelde mij zekerder en trotsch
wanneer ik in dien brief een woord van lof las over mijn ingezonden werk.
Ik was teleurgesteld als dit woord van lof ontbrak. Het was steeds zoo
eerlijk en zuiver gezegd, dat het opbeurde in de uren van vertwijfeling.
Hélène Swarth zingt Liedjes. Van Agnes v.d. Moer werd een Comedie afgedrukt
‘De Sterkste’; van J. Rietema een schets ‘De Schelpenvisschers’.
P.H. Ritter Jr. causeert met speculatieve elegance over het Reizen, en noemt het
een jammerlijk bewijs van de verdordheid dezer tijden, dat nu ook het Wonder van
het Reizen niet meer bestaat.
Den Gulden Winckel. Jaargang 13