Den Gulden Winckel. Jaargang 13 - digitale bibliotheek voor de ...

En doode liefde voelt gij nieuw ontwaken.
Behalve liefde-verzen bevat deze bundel eene afdeeling ‘Natuur-stemmingen’. In
Das Literarische Echo is eens gezegd, dat de tweede helft van den bundel
‘Neue Lieder’ minder was dan de eerste, doch eenig motief voor deze bewering
werd niet aangegeven. Ware dit beweerd van Weiss' eersten bundel, dan zou ik er
vrede mede hebben, nu echter lijkt mij dit oordeel onbillijk. Zijne natuurstemmingen
in de ‘Neue Lieder’ zijn vaak van eene bizondere fijnheid. Hij bemint de natuur en
geniet van hare schoonheden met dankbaar hart. Zijn eigen zieleleven vindt hij erin
terug en in zachte mijmering zingt hij zijn lied. Hoor hem in dit ‘Avond’:
In 't Westen laatste glimp van licht
Een koekoeksroep, een vogellied,
Een ruischen onder diep in 't riet -
Woudvrede die de ziel opricht,
En stilte, stilte, heerlijk-diep
En donkerrood gloeit de vallei,
Was 't niet een toover, die zich lei?
Was 't niet het sprookje, dat mij riep?
Ten slotte dit winterliedje, dat ‘Stilte’ heet:
Even knettert in het haardje
Nog een vuur,
Langzaam, langzaam gaat de wijzer,
Gaat het uur.
Diepe stilte komt nu dalen
Middernacht -
En in witte vlokken wiegt en
Waait het zacht.
's Levens wild bewegen slaapt hier
Heim'lijk-zacht,
Diepe rust daalt met de vlokken
In den nacht.
Zoo gaat Dr. Th. Weiss, zingend van Liefde en Schoonheid, misschien onbekend
en vergeten, door het leven. Hem deert dit echter allerminst. Hij verlangt niet naar
de drukte van de faam en de ijdelheid van den roem. Hij mint de stilte, omdat hij
begrijpt, dat dáár alleen alle schoonheid ontbloeien en tieren kan. Wie hem zoeken
wil, zal hem echter vinden en hem, eens gevonden hebbend, rijker zijn aan geluk,
want de poëzie van Th. Weiss spreekt in hare menschelijkheid onmiddellijk tot het
gemoed. Eenvoudig en oprecht, geeft zij hoogere bekoring dan veel weidsche, maar
koude want gevoellooze woordschittering van sommige moderne Duitsche dichters
van naam.
HENRI H. VAN CALKER.
Romans en novellen
Ik zeg de waarheid, door Anna de Savornin Lohman. - (Amsterdam, L.J.
Veen).
‘... Van zoo iets als stemmingen, als inspiratie, als momenteele onmacht, gevolgd
dan door perioden van er zonder ophouden uitgooien wat je in je voelt,
heeft ze geen begrip’.
Den Gulden Winckel. Jaargang 13