Den Gulden Winckel. Jaargang 13 - digitale bibliotheek voor de ...

44
meende Wolfgang: als ze aan het klavier gingen, aan de vingerzetting begonnen.
Maar ook toen geschiedde er niets; de zwarte toetsen bleven zwart, de witte wit, en
des leermeesters geestigheid scheen
Muzikale Scherts *)
in kwinten, kwarten noch tertsen inspiratie voor zijn scherts te vinden; zijn gezicht
was even droog als zijn onderricht, en van ‘duimelot’, ‘likkepot’ noch ‘lange Jaap’
werd met een enkel woordje gerept. Zuster Cornelia trok een lipje, omdat die malle
broer Wolfgang haar zulke dwaze praatjes had op den mouw gespeld. Ze zei, dat-ie
gejokt had en gefantaiseerd ... Ze had van den muziekmeester nog niet zóó'n klein
grapje gehoord: hij had een gezicht als een oorwurm... Wolfgang echter bleef nog
steeds gelooven, dat het wonder eindelijk komen zou, maar leerde intusschen
weinig, keek niet naar de malle zwarte notenpopjes, niet naar de doodsche witte
en zwarte toetsen, maar trachtte den muziekmeester van dag tot dag de sprookjes,
die maar niet komen wilden, uit den mond te kijken, en kon niet verklaren, hoe dat
alles toen zoo levend en grappig en nu zoo saai en droog leek.
Op zekeren dag kwam zeer onverwacht de oplossing van het raadsel: een zijner
speelmakkers trad midden onder de les het vertrek binnen, en toen gebeurde er
opeens... het wonder. Nu was plotseling de duim een duimelotje, de wijsvinger een
likkepot, de middelvinger de lange Jaap geworden, de zwarte noten kregen roode
hoedjes op, het klavier bevolkte zich met buitelende dwergjes... Goethes
speelkameraad was verrukt over het jolige en boeiende onderwijs, en nam op
staanden voet het besluit, zijn ouders te bidden en te smeeken, hem ook onderricht
te doen geven door dezen grappigsten en gezelligsten aller klaviermeesters, die
zoo oolijk met de kunst een loopje nam... De ‘Däumerlinge’ und ‘Deuterlinge’, de
‘Krabler’ und ‘Zabler’, gelijk hij de vingers noemde, de ‘Fakchen’ und ‘Gakchen’
waarmeê hij b.v. de noten f en g, de ‘Fiekchen’ und ‘Giekchen’, waarmeê hij de fis
en gis aanduidde, waren dus louter reclamekunst, die geen andere bedoeling had,
dan een uitgeworpen lokaas te zijn, om nieuwe leerlingen te vangen.
Dat deze gebeurtenis voor den jongen Goethe aanleiding werd om zich van de
muziek af te wenden, is zeker een droevig einde van dit koddige blijspelletje; maar
voor ons is dit hier van minder belang dan het feit, dat het geniale kind 'twelk deze
ontgoocheling ondervond, in het plastische uitbeelden van muzikale klanken en
muzikale figuren bij ingeving een middel zag, om zijn zwakken muziekaanleg te
ondersteunen en te ontwikkelen, en aan dit vermoedelijk wel juiste inzicht danken
we de korte episode in de gedenkschriften des grooten dichters van wat een geestig
*) Wij ontleenden bovenstaande illustratie-proeve aan een ouden jaargang van de Fliegende
Blätter, het tijdschrift dat - moge zijn humor dan wat Duitsch-dik zijn en de Schwiegermutter
benevens de ‘Schneidige Leutnant’ wat al te geliefde sujetten - nochtans de groote verdienste
zich kan toerekenen reeds vele geslachten van ernstige menschen wekelijks voor luttele
oogenblikken te hebben doen vergeten, dat zij ... ernstige menschen zijn! (RED. D.G.W.)
Den Gulden Winckel. Jaargang 13