Den Gulden Winckel. Jaargang 13 - digitale bibliotheek voor de ...

Have you strung your soul to silence? Then for God's sake go and do it;
Hear the challenge, learn the lesson, pay the cost.
Is het niet als het rollen en bruisen van een stortrivier, als het ‘geluid van vele
wateren’, deze regels met hun dreunenden gang en vastberaden klank? Zij doen
denken aan de onstuimigheid en de vurige vaart van een Swinburne en Victor Hugo.
Deze poëzie is van een grootere allure dan die van Davies: bij hem vinden we 't
eenvoudig genot in de natuur, de ‘Freude am Dasein’ in de heerlijk om hem bloeiende
wereld; voor Service is de natuur een imperieuze, tyrannieke gebiedster, die hem
slaat en buigt onder haar hoogheerlijk geweld.
Daarom moeten er naar den Yukon geen halvelingen, memmen en papzakken;
de droesem en het schuim worden meedoogenloos verzwolgen en verdelgd:
This is the law of the Yukon, and ever she makes it plain:
‘Send not the foolish and feeble; send me your strong and your sane
Strong for the red rage of battle; sane, for I harry them sore;
Send me men girt for the combat, men who are grit to the core;
Swift as the panther in triumph, fierce as the bear in defeat,
Sired of a bulldog parent, steeled in the furnace heat.
Send me the best of your breeding, lend me your chosen ones,
Them will I take to my bosom, them will I call my sons;
Them will I gild with my treasure, them will I glut with my meat;
But the others - the misfits, the failures - I trample under my feet.
Dissolute, damned and despairful, crippled and palsied and slain,
Ye would send me the spawn of your gutters - Go! take back your spawn again’.
Hierboven is de naam van Kipling genoemd, en deze schrijver is het die den meesten,
ik zou haast zeggen den eenigen - maar dan ook een overwegenden - invloed op
Robert Service heeft gehad. Het verhaal bijv. ‘The Parson's Son’ is in echt Kiplingese.
‘The Lone Trail’ is het eenzame spoor, waarlangs zij allen gaan, die het avontuur
roept, die door rusteloosheid in de verten worden gedreven, die in arktische of
tropische eenzaamheden gaan vervullen wat hun innerlijke stem gebiedt; in de
woestijn sterven ze van dorst, bij het kampvuur onder de wilde bergen verhongeren
ze, overal waarheen ze geleid worden is verderf en verschrikking:
And sometimes it leads to the Southland, to the swamp where the orchid glows,
And you rave to your grave with the fever, and they rob the corpse for its clothes.
And sometimes it leads to the Northland, and the scurvy softens your bones,
And your flesh dints in like putty, and you spit out your teeth like stones.
En hoe men ook somtijds zegeviert over de wildernis, en hoe men er zich aan
ontwringt en ontworstelt, telkens weer komt de roepstem, het manend geluid, het
lokkende lied, ‘the olden lure, the golden lure, the lure of the timeless things’, en het
eind zal wezen de ondergang, zooals zij
Den Gulden Winckel. Jaargang 13