mensen van de ayfat - Stichting Papua Erfgoed

sie gefinancierd worden, komen snel in aanmerking voor subsidie. De missionarissen
van Ayawasi zijn door het bestuur belast met de organisatie en begeleiding
van het onderwijs in achttien dorpen waarmee zij regelmatig betrekkingen
onderhouden.
Van de 18 scholen zijn er in 1971 nog slechts twee niet gesubsidieerd en van
de betrokken kinderen tussen 6 en 13 jaar staat 97.5% ingeschreven als schoolgaand.
De onderwijzers klagen er echter over dat de absentie nog altijd zeer
hoog is.
De meeste scholen voorzien in 3-jarig onderwijs. Alleen in de dorpen Ayawasi
en Ayata bestaat de gelegenheid om 6-jarig onderwijs te volgen. Kinderen uit
andere dorpen worden daartoe tijdelijk bij verwanten in Ayawasi en Ayata ondergebracht.
Tot maart 1971 houdt de missie in Ayawasi voor deze kinderen een
klein internaat in stand, maar vanwege financiële en organisatorische problemen
moet tot sluiting worden overgegaan.
Aan leerlingen die met de daartoe vereiste resultaten de basisschool verlaten
wordt de kans geboden om in een van de kustplaatsen een onderwijzersopleiding,
middelbare school of huishoudschool te volgen. Daarnaast is er sinds 1970 voor
meisjes uit het binnenland een mogelijkheid om in Manokwari een 2-jarige huishoudcursus
te volgen.
Sinds de eerste leerlingen in 1957 het Ayfatgebied verlieten om elders verder
te studeren zijn acht mannelijke en een vrouwelijke onderwijskrachten afgestudeerd
en in hun eigen gebied tewerkgesteld. Drie personen hebben een middelbare
opleiding en vervullen momenteel bestuursfuncties. Negentien anderen
verbleven voor onderwijs enige tijd aan de kust en zijn inmiddels in hun eigen
dorp teruggekeerd. Dertien van hen zijn gehuwd.
Van een geïntegreerde gezondheidszorg (16) is in het hele cultuurgebied geen
sprake. We lezen dat in 1932 een 'vaccinateur' te Inanwatan geplaatst wordt.
In 1938 is er in hetzelfde dorp een polikliniek en een verpleger. Over de periode
van de tweede wereldoorlog ontbreken gegevens. In 1947 wordt het werk
in Inanwatan weer opgenomen. Drie jaar later opent het bestuur een hospitaal
te Ayamaru onder leiding van een arts en een verpleegkundige. Inmiddels is er
ook te Inanwatan een hospitaal. In 1955 telt het eerste 24 bedden, het tweede
20.
Vanaf 1932 is er door het Nederlandse bestuur werk gemaakt van de bestrijding
van framboesia en uit de reacties van de bevolking valt op te maken dat de
grote bestrijdingscampagne van 1956 succesvol geweest is.
Pas na 1950 maken de bewoners van het Ayfatgebied meermalen kennis met tournerende
artsen, verpleegkundigen en missionarissen die naar vermogen medische
hulp verlenen. Op het eind van de vijftiger jaren wordt in het dorp Komurkek
een kleine polikliniek gevestigd.
Na de bestuurswisseling in 1963 wordt de medische hulpverlening zeer gebrekkig.
Gedurende de jaren van mijn onderzoek zijn de beide hospitalen soms onbemand,
verstoken van geneesmiddelen en van tijd tot tijd zelfs gesloten. De
verpleger van de polikliniek klaagt voortdurend over gebrek aan medicijnen.
Intussen wisselen epidemieën van griep, mazelen en kinkhoest elkaar af. Malaria
komt veel voor, lepra, pokken en framboesia in mindere mate. Longontsteking,
huidaandoeningen, wormziektes, bloedarmoede en tropenzweren zijn veel
voorkomende kwalen. In 1964 begint de missie haar medische werk in Ayawasi.
In een voorlopig onderkomen van golfplaten verstrekt een Nederlandse zusterverpleegkundige,
tevens vroedvrouw, medicijnen en hulp. In 1965 komt een klein
hospitaaltje met een polikliniek van tien bedden gereed. Kinderbedjes worden
gemaakt van kisten. Vanuit deze uiterst gebrekkige accommodatie verlenen de
zusters gedurende de moeilijke zestiger jaren hulp aan de mensen uit het gehele
Ayfatgebied en niet zelden ook aan zieken die van nog groter afstand
naar Ayawasi gedragen worden.
Begin 1971 wordt gestart met de bouw van een tweede paviljoen waarin enkele
26