mensen van de ayfat - Stichting Papua Erfgoed

Veruit de meeste dagen zijn 'gewoon', zonder opmerkelijke feiten. Volwassenen
en jongeren brengen vele uren door in de tuin of met jagen en vissen. Het is
allereerst de zorg voor voldoende voedsel en brandhout die de mensen bezig
houdt. Dikwijls betekent dat vele uren eenzame arbeid. Tussendoor vragen de
schamele bezittingen, het huis, de kleding, het gereedschap om herstel of
vervanging. Voor kinderen betekent een gewone dag dat zij van half acht tot
een uur in de school doorbrengen. Daarna trekken zij naar hun ouders in de
tuin of zij spelen in de buurt van het dorp.
In de namiddag keren de meeste mensen in het dorp terug en dan zijn er de
kleine genoegens en strubbelingen in het gezin en met de naaste buren. Zodra
het donker wordt, verzamelen zich de bewoners van elk huis rondom het vuur
voor de gezamelijke maaltijd. Daarna wordt er nog wat gepraat en gerookt.
Tegen negen uur heerst er vrijwel overal rust.
Bij zonsopgang komt er weer beweging. Mensen gaan hun behoefte doen, sommigen
gaan zich wassen in de rivier, anderen lopen zo maar wat heen en weer.
De vuurtjes worden opgerakeld, men eet een geroosterde maïskolf of een taroknol.
Nadat de kinderen naar school gegaan zijn, vertrekken de ouders met
hun gereedschap en lege draagtassen naar de tuin. Een volgende 'gewone' dag
is begonnen.
Zonder twijfel biedt het dorpsleven in Ayawasi meer afwisseling dan elders.
De activiteiten van zusters en paters trekken van minuut tot minuut toeschouwers.
Tijdens de ochtenduren is de polikliniek een levendige ontmoetingsplaats.
Tegen de avond verzamelt jong en oud zich bij de missiewinkel voor
het kopen of ruilen van allerlei spullen, of om gewoon weer wat te kijken en
te kletsen. Overdag zijn er de bouwactiviteiten bij de missiepost en als de
fietspomp en de voetbal van de missionaris het niet begeven hebben, kan er
in de namiddag op het vliegveld gevoetbald worden. De komst van het vliegtuigje
voor de maandelijkse fouragering van de missiepost en de bevoorrading
van de missiewinkel is voor jong en oud een evenement. Elke doos, elke zak
en elk voorwerp wordt door een groot aantal nieuwsgierigen 'begeleid' tussen
vliegtuig en magazijn. Ieder peutert en gluurt door kieren en gaatjes om zo
snel mogelijk te weten wat voor b a r a n g er aangekomen is. B a r a n g
toko = handelsgoederen schijnen een onweerstaanbare aantrekkingskracht
uit te oefenen. De mensen van Ayawasi zitten wat dit betreft dagelijks dicht
bij het vuur. Het zijn vooral de jongeren die beschikken over geld en die
de Indonesische taal verstaan. Zij laten hun leven meer bepalen door deze afwisselingen
dan de ouderen die zich in hun dagelijks leven nauwelijks onderscheiden
van hun verwanten in andere dorpen. Daarom is ook nog een beschrijving
van de gewone dagelijkse arbeid, het voedsel, de huizen, het gereedschap
en andere bezittingen onmisbaar voor een juist beeld van deze mensen.
2 De voedselvoorziening.
Als eenzame onderzoeker was ik niet in staat om over een ruime tijdsperiode
nauwkeurig te onderzoeken hoeveel tijd mannen en vrouwen besteden aan tuinwerkzaamheden,
visvangst, jacht en tal van andere activiteiten. Wat ik zag
was dat zij gewoonlijk van de vroege morgen tot in de namiddag bezig waren
om voor hun karige maaltijd te zorgen of hun schamel bezit te onderhouden.
Er is nooit sprake van een groot voedseloverschot. Soms wel van een korte periode
van voedselschaarste. Elke luxe ontbreekt.
De huizen, gereedschappen en de kleding liggen op het niveau van het allernoodzakelijkste.
De arbeid is zeker niet altijd zwaar en het tempo is gematigd.
Daarbij moet bedacht worden dat deze mensen over het algemeen niet groter
zijn dan 160 cm en niet veel meer wegen dan 50 kilo terwijl de ouderdom
al merkbaar wordt op veertigjarige leeftijd.
De arbeid van de vrouw is geregeld en eentonig. Zij brengt de meeste uren
30