mensen van de ayfat - Stichting Papua Erfgoed

l grote draagtas = l blikje vis
tien maïskolven = 20 rupiah
Meestal kwamen na afloop van het feest mensen naar de missiewinkel om maïs
te verkopen of in ruil aan te bieden. Daar waren de verhoudingen ongeveer als
volgt:
4 tot 8 kolven = grote of kleine naald
of een schep zout
of l of 2 scheermesjes
of 2 doosjes lucifers
of een vishaakje
of 20 rupiah
10 maïskolven = een pakje tabak
of een flinke schep zout
15 tot 25 maïskolven = aen stuk zeep
of l stuk kinderkleding
Gedurende mijn verblijf in Ayawasi werden er in de nabije omgeving elf van
deze maïsfeesten gehouden. De interesse blijkt nogal afhankelijk te zijn van
de mate waarin men op dat moment over voedsel kan beschikken. De maïsfeesten
fungeren echter zeer zeker ook als gezellige bijeenkomsten waar gegeten en
gedronken wordt en waar ruilzaken besproken worden. En dat op zich is voor
velen elke keer weer een trekpleister. Regelmatig hoorde ik dat mensen uit
het dorp naar maïsfeesten van verwanten of vrienden van naburige dorpen geweest
waren. Bij de elf tuinen varieerde het aantal deelnemers tussen 2 en
7. Het aantal geïnteresseerden viel moeilijk vast te stellen omdat men gedurende
de hele dag af en aan liep. In de grootste tuin schatte ik op een bepaald
moment het aantal aanwezigen op 250.
Een deel van de geruilde maïs wordt bewaard als zaaigoed voor de eigen tuin.
Binnen enkele dagen wordt een gedeelte in geroosterde of gekookte vorm geconsumeerd.
Voorzover men de rest niet bij de missiepost in ruil heeft aangeboden,
wordt er nog geconserveerd. Soms hangt men de kolven met geopende
bladeren aaneen gebonden aan de noklat van het huis of aan het platform boven
het vuur. Door de rook wordt de maïs geconserveerd en bovendien houdt men op
deze wijze ongedierte weg. Een enkele keer zag ik hoe men maïs kookte en in
een bamboe, afgedekt met bladeren, in het stromende rivierwater zette. Men
beweerde dat de inhoud aldus twee tot drie weken houdbaar zou zijn.
De jacht.
Men zegt dat het in principe aan ieder vrij is om te jagen waar hij wil. In
feite jaagt een man vrijwel altijd op de grond van zijn clan, tenzij hij in
het clangebied van zijn echtgenote of moeder woonachtig is.
Eenmaal gingen er stemmen op om de jacht op wilde varkens te regelen. Toen
er, na een jarenlang verbod door de Indonesische autoriteiten, weer jachtgeweren
en patronen op de missiepost geleend konden worden, schoten enkele mensen
in vrij korte tijd her en der in het gebied rondom Ayawasi een flink aantal
varkens, De mensen die niet met een geweer durfden of konden omgaan uitten
hun vrees dat zij binnen korte tijd geen varken meer zouden kunnen bemachtigen.
Deze mensen stelden voor dat jagers met het geweer uitsluitend op
hun eigen clangebied op varkens zouden mogen jagen. Het kwam niet tot een regeling,
voornamelijk doordat de r a j a, die zelf bijna dagelijks het geweer
wilde lenen, daar niets voor voelde.
Wanneer een jager op het grondgebied van een andere clan een varken geschoten
had, vond ieder het vanzelfsprekend dat de ray tapam = mensen van de
grond, een gedeelte van het vlees kregen. Vanwege het ter beschikking stellen
van het geweer en de patronen eiste ook de missionaris een deel van de
44