Libro de Texto Español 7 (Docente) - Secretaría de Educación
Libro de Texto Español 7 (Docente) - Secretaría de Educación
Libro de Texto Español 7 (Docente) - Secretaría de Educación
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
un MotoRiStA eXcelente<br />
Una vez, unos com pa ñe ros y yo via ja mos <strong>de</strong><br />
Tegucigal pa a San Pe dro Su la pa ra aten <strong>de</strong>r asuntos<br />
<strong>de</strong>l mo vi mien to sin di cal. Nos to có via jar en un<br />
carro vie jo y <strong>de</strong>s tar ta la do. Cuan do íba mos su biendo<br />
la cues ta en don <strong>de</strong> es tá la pi rá mi <strong>de</strong>, el ca rro se paró<br />
en medio <strong>de</strong> una gran hu ma zón. El cho fer nos dijo<br />
que el carro se ha bía arrui na do y que no an dá ba mos<br />
nada <strong>de</strong> pis to pa ra man dar lo a com po ner. Alguien<br />
di jo que era la ba te ría; así es que le van ta mos la tapa<br />
y vimos que la ba te ría no te nía lí quido, por lo que<br />
tuvi mos que ori nar en los hue cos <strong>de</strong> la batería hasta<br />
que la lle na mos. Pe ro, <strong>de</strong>s pués <strong>de</strong> eso, el carro<br />
tampo co pren dió. Vol vi mos a levan tar la tapa y<br />
jurga mos aquel mon tón <strong>de</strong> tri pe ro, pero, ¡nada!<br />
—Bue no, —les di je yo—, es te apa ra to hay que<br />
lle var lo pa ra al gún la do, por que acá no lo po <strong>de</strong> mos<br />
<strong>de</strong> jar.<br />
El cho fer di jo que él no se ha cía car go <strong>de</strong> manejar,<br />
pues el ca rro no te nía ni pi to, ni bre ques, ni na da. Yo<br />
in sis tí, en que nos lo lle vá ra mos para Comayagua,<br />
pues co mo ya es tá ba mos en la cús pi<strong>de</strong> so lo era <strong>de</strong><br />
dar le vuel ta y ni el mo tor se iba a ne cesitar. Al fin,<br />
le di mos vuel ta y lo ti ra mos pa ra aba jo. Yo me hice<br />
car go <strong>de</strong> ti mo ne ar, y los <strong>de</strong> más com pa ñe ros iban<br />
gri tán do le a los ca rros, per so nas y ani ma les, que se<br />
apar ta ran <strong>de</strong>l ca mi no. Los fre nos no aga rra ban nada;<br />
en to das esas cur vas <strong>de</strong> he rra du ra, el ca rro vo la ba. Las<br />
llan tas em pe za ron a echar hu mo, y los compañeros<br />
gri ta ban —pues ellos eran el pi to—<br />
—¡Apár ten se, va cas, gen tes, que es te ani mal no<br />
lle va bre ques!<br />
Al can cé y pa sé a la Hed man y Alas, a la Sáenz, a<br />
los Nor te ños, a los Ca tra chos. Pa re cía que íbamos<br />
vo lan do. De pron to, apa re ció una pa tru lla, puso la<br />
si re na y nos si guió. Pe ro ni la pa tru lla nos alcanzaba.<br />
Yo no sa bía si iba a 150, ya que la pa pa da que marca<br />
la ve lo ci dad tam po co ser vía. Los <strong>de</strong> la patrulla,<br />
BiogRAFÍA Del AutoR<br />
liteRAtuRA<br />
por me dio <strong>de</strong> sus mi cró fo nos, les avi sa ron a los<br />
bomberos y a los <strong>de</strong> la Cruz Ro ja que iba un carro<br />
<strong>de</strong> la muer te, que no ha bía ma ta do a na die, pe ro<br />
que podía ha cer una ma sa cre. Al ra to, la pa tru lla nos<br />
al can zó y me gri tó:<br />
—¡De tén ga se, se ñor!<br />
—¿Có mo me voy a <strong>de</strong> te ner si es te chun che no<br />
tie ne bre ques?<br />
En ton ces ha ga lo po si ble por re du cir la ve lo ci dad.<br />
—¡Cuál ve lo ci dad! Si va él so lo <strong>de</strong>s man ga do.<br />
A to do es to, los bom be ros iban atrás echán do le<br />
agua a las llan tas que iban pren di das, y los <strong>de</strong> la Cruz<br />
Ro ja iban pi tan do, y ya con las ca mi llas en el lo mo.<br />
Co mo vie ron que no me po día <strong>de</strong> te ner, llamaron<br />
a la mo to ri za da. Ocho jo di dos en mo tos iban<br />
apartando a la gen te, que pen sa ba que iba pa san do<br />
el Pre si <strong>de</strong>n te <strong>de</strong> la Re pú bli ca. Al lle gar a la pla na da<br />
<strong>de</strong> Co ma ya gua, el ca rro pe gó unos cuan tos brin cos<br />
y se pa ró <strong>de</strong>l to do. Los <strong>de</strong> la pa tru lla se me pu sie ron<br />
a la par di cien do:<br />
—Éche me la li cen cia.<br />
—¡Cuál li cen cia! Si nun ca an tes he ma ne ja do.<br />
—Si es así, ¡lo fe li ci to! Al aga rrar ese ti món, usted<br />
evi tó una gran ma ta zón <strong>de</strong> gen te. Va ya ma ña na<br />
mismo a Trán si to por su li cen cia. Us ted es <strong>de</strong> los<br />
cho fe res que la pa tria ne ce si ta.<br />
Trejo, Teófilo. Las perras <strong>de</strong> Teofilito. Editorial<br />
Guaymuyas, Tegucigalpa 2001.<br />
Teófilo Trejo nació en La Lima (1941), es dirigente campesino <strong>de</strong> la Central <strong>de</strong> Trabajadores <strong>de</strong>l Campo<br />
(CNTC) y funge como Secretario Nacional Adjunto <strong>de</strong> esa organización..<br />
En su acompañar al movimiento sindical, Trejo ha “contado cuentos” a todos sus miembros. La CNTC<br />
ha recopilado sus narraciones en varios libros, como Las perras <strong>de</strong> Teofilito (1988) y Cuéntame otra Teofilito<br />
(1989).<br />
213