EGF-NL/Families in beweging - Les Familles

P. 111
ches en de onthaalmoeders. Deze laatste groep
is opgesplitst in onthaalmoeders die bij een
dienst werken en deze die zelfstandig onthaalmoeder
zijn.
In België is het heel typisch dat mensen al op
jonge leeftijd – 50 à 55 jaar – uit de arbeidsmarkt
stappen. Voor de arbeidsmarkt is dat een
slechte zaak, maar voor jonge moeders is dat
een enorme hulp. Voor kinderopvang kunnen zij
een beroep doen op hun ouders. Jonge grootouders
letten massaal op hun kleinkinderen. De
gecomprimeerde loopbaan van de Belgische
arbeidsmarkt zorgt er voor dat kinderen goed
opgevangen kunnen worden door een familielid,
meestal de grootouders.
Bestaat er een verschil in socio-economische
situatie tussen ouders die gebruik maken van
een bepaalde soort opvang (formeel vs informeel)?
Hoe lager het gezinsinkomen is, hoe meer men,
naar mijn mening, gebruik probeert te maken
van informele kinderopvang omdat die sowieso
goedkoper is. Het hangt er natuurlijk ook van af
hoe ver iemand van zijn ouders/familie woont.
Ook de subcultuur van de sociale groep waartoe
men behoort, speelt mee. In allochtone gezinnen
bijvoorbeeld, voelt men veel meer voor informele
opvang dan voor formele opvang. In de
lagere socio-economische klasse vindt men de
gezinsband erg belangrijk. Grootouders in die
klasse steken ook veel makkelijker een handje
toe voor kinderopvang dan deze van de hogere
sociale klasse. In deze laatste groep werken de
grootouders nog en als ze niet werken, willen ze
wel occasioneel voor de kinderen zorgen, maar
niet fulltime.
Weet u welke noden er zijn van ouders ten aanzien
van kinderopvang?
Er zijn wachtlijsten voor de kinderopvang van
kinderen jonger dan 2,5 jaar, er is dus een
behoefte voor meer opvang. Daarnaast is er
S C È N E I I Inzoomen op gezinnen en arbeid
voor sommigen zeker nood aan flexibiliteit. Ik
denk dan aan de mensen die in ploegen werken
of mensen die onregelmatige werktijden hebben.
Aansluitend wil ik hierbij vermelden dat in de
economie de vraag het aanbod creëert, maar
wat men heel vaak vergeet, is dat het aanbod
ook de vraag creëert. Zeker in de welzijnssector
is dit het geval. Dat betekent dat hoe beter en
omvangrijker het aanbod is, des te groter ook de
vraag wordt, of dat er zogezegde noden zijn.
Dingen die mensen vroeger informeel of helemaal
niet oplosten, worden nu ‘noden’ en de
overheid moet daar in tussen komen om die
noden op te lossen. Daarom moet je steeds heel
erg voorzichtig zijn als je over noden spreekt. Een
ander voorbeeld: wat enkele decennia geleden
luxegoederen waren, zijn nu basisbehoeften
geworden: centrale verwarming, TV, radio,
auto,… Dus nogmaals: het aanbod creëert de
vraag en de perfecte consumptiemaatschappij.
Moeten er beperkingen opgelegd worden met
betrekking tot die flexibele opvang?
Vroeger had ik het idee dat kinderen niet meer
dan bijvoorbeeld 38 uur opgevangen zouden
mogen worden, maar ik ben daar van teruggekomen.
Ik denk dat als ouders hun kinderen,
naar ons aanvoelen, op een onbeperkte manier
naar de opvang brengen, er misschien iets mis
loopt in het huishouden. Misschien is het dan
niet slecht of zelfs beter dat die kinderen opgevangen
worden en niet thuis zijn. De opvang die
we hebben, is kwalitatief zeer hoogstaand. We
bewijzen de kinderen, en niet de ouders, een
dienst door ze in de opvang te laten. Het is een
absolute kleine minderheid die op deze manier
misbruik maakt van de opvang. Misschien is het
dan beter om ze er misbruik van te laten maken
als dat in het voordeel van de kinderen is. Het is
natuurlijk wel aan de verantwoordelijke van de
kinderopvang om de ouders daarop aan te spreken.
Dit hoofd van de kinderopvang moet probe-