EGF-NL/Families in beweging - Les Familles

P. 144
geld eisen van hun ex-partner (Gerlo, 2003).
Dit is een bedrag dat op regelmatige basis wordt
uitgekeerd aan een persoon die geen deel uitmaakt
van het eigen huishouden (Valschaerts,
2005). Het idee achter het onderhoudsgeld is
dat de echtgenoot die de scheiding ‘gewonnen’
heeft, een bepaalde levensstandaard kan aanhouden
na de scheiding. De hoogte van het
onderhoudsgeld wordt vastgesteld door een
onderzoek naar de inkomsten van beide partners
en de levensstijl ten tijde van het huwelijk.
De ex-partner kan, indien hij/zij niet samenwoont,
tot het einde van zijn/haar leven aanspraak
maken op dit geld (Gallus, 2006). Onder
bepaalde voorwaarden moet ook voor kinderen
onderhoudsgeld betaald worden zolang ze minderjarig
of student zijn (Mortelmans e.a., 2007).
Bemiddeling
Sinds oktober 2002 kunnen scheidende koppels
een beroep doen op bemiddeling. De bemiddeling
kan vrijwillig gebeuren (vrijwillige bemiddeling)
of worden opgelegd door een rechter
(gerechtelijke bemiddeling), maar met instemming
van beide partners. Het doel is om ouders
via bemiddeling van een derde op een constructieve
manier te laten werken aan de reorganisatie
van het ouderschap (alimentatiegelden,
verblijfregeling en ouderlijk gezag) na een echtscheiding.
Hierdoor hoopt de overheid dat het
aantal vechtscheidingen daalt en de gemaakte
afspraken beter worden nageleefd. De uiteindelijke
oplossing wordt schriftelijk vastgelegd in een
bemiddelingsakkoord. Iedereen kan bemiddelen,
maar enkel de akkoorden afgesloten bij
erkende bemiddelaars hebben een gerechtelijke
waarde (FOD Justitie, 2006b).
Verblijfplaats van de kinderen
na een scheiding
De controle over het lot van kinderen na een
scheiding, is moeilijk, zeker bij niet getrouwde
koppels. De rechter beslist hoe het verblijf van
F A M I L I E S I N B E W E G I N G
GETUIGENISSEN, DAG VAN HET GEZIN,
19 JUNI 2005:
“Ik ben zelf geen moeder, maar mijn partner heeft
twee meisjes die hij één weekend op twee ziet. Dat is
veel te kort voor de kinderen en wij voelen ons
beperkt in deze situatie, maar het verblijfsco-ouderschap
aanvragen, staat gelijk aan de oorlog verklaren
aan de moeder.”
“Ik ben een kind van gescheiden ouders: mijn hoofdverblijfplaats
was bij mijn moeder en mijn vader had
bezoekrecht (één weekend op twee, de woensdagen
en de helft van de vakanties). In de praktijk lijkt me
het verblijfsco-ouderschap moeilijk te organiseren
voor de ouders: ze moeten dicht bij de school van de
kinderen wonen, ze moeten beiden een woning hebben
die voldoende kamers telt zodat er een gezin kan
leven. Het is ook verwarrend voor de kinderen omdat
ze geen ‘hoofdverblijfplaats’ hebben waar ze bereikbaar
zijn voor hun vrienden, elke week hun kledij, toiletzak,…
alles wat dierbaar is voor een kind (niet alles
kan dubbel gekocht worden) moeten verhuizen.”
“Na al meer dan 3 jaar gescheiden te zijn en met verblijfsco-ouderschap
voor de kinderen (4), ben ik een
grote voorstander van deze regeling. De kinderen zijn
zeer ontspannen en gelukkig bij beide ouders. De
schoolresultaten blijven goed.”
de kinderen geregeld wordt als een scheidend
koppel er niet uit komt. Vroeger werd meestal
aan één ouder het hoederecht toegekend en aan
de andere ouder het bezoekrecht. Het kind verbleef
bij de moeder en ging één weekend op
twee, soms op woensdag en tijdens de helft van
de vakanties naar de vader. Toch kon de rechter
ook een andere verblijfsregeling opleggen.
Indien de ouders niet akkoord gingen met de
opgelegde regeling, kon dit aangevochten worden,
wat een verveelvoudiging van gerechtelijke
procedures inhield en kon leiden tot een verergering
van de conflictsituatie.
Doordat het kind aan één van de ouders werd
toegekend, was de uitoefening van het ouder-