EGF-NL/Families in beweging - Les Familles

P. 227
erg bezorgd en voelen zich schuldig. Het is
belangrijk hen een luisterend oor aan te bieden.
Daarnaast is er het werk rond de kwaliteitsproblematiek
dat wij verrichten met de professionele
sector. Hiertoe brengen wij een bezoek aan
ieder tehuis in het Brusselse gewest. Op een
methodologische manier bespreken we samen
met de directeur van de instelling zaken zoals de
opvang van de bewoner, de voorbereiding van
zijn komst, de organisatie van de werkploegen,
het soort begeleiding dat aan de bewoners
wordt aangeboden, de animaties, de ondersteuning,
de palliatieve begeleiding,… Deze inlichtingen
vervolledigen onze databank samen met
de gegevens die we via andere bronnen inwinnen.
Ten slotte buigen we ons ook over mishandeling.
Soms geven wij in rusthuizen opleidingen
rond dit thema. Wij werken in dit kader nauw
samen met het netwerk Libr’âge.
Hoe ziet een Belgisch rusthuis eruit?
Er bestaat geen standaardrusthuis. Ieder rusthuis
is verschillend en heeft iets typerends. Toch
zien we de laatste jaren enkele trends. De
grootte van de instellingen verandert. De laatste
tien jaar krijgen kleine instellingen die met een
beperkt budget moeten zien rond te komen, te
kampen met grote financiële problemen, met
meestal een sluiting tot gevolg. Dit is een
belangrijke evolutie. De capaciteit van de instellingen
verandert omdat ook de eisen van de
bewoners veranderen. Deze eisen zijn anders
dan 10 jaar geleden, meer bepaald op het
gebied van materieel comfort. Vroeger gingen
de meeste mensen akkoord met een kamer voor
twee of drie personen en bestonden er geen
sanitaire privé-voorzieningen. Dat is vandaag
heel anders. De meeste families vragen een éénpersoonskamer
voor hun familielid, met natuurlijk
privé-sanitair. De verzorging vergt meer
werk dan vroeger omdat de mensen op steeds
latere leeftijd naar het rusthuis gaan en dus
meer behoefte aan hulp hebben waardoor rust-
S C È N E I V Inzoomen op gezinnen in de samenleving
huizen steeds meer gemedicaliseerd worden.
Bovendien vinden we nu in rust- en verzorgingstehuizen
mensen die vroeger op de geriatrische
afdeling van het ziekenhuis zouden
gelegen hebben. De ziekenhuizen hebben hun
beleid veranderd, wat natuurlijk een invloed heeft
op de mensen die we in de rusthuizen aantreffen.
We zijn overgestapt van kleine familiale rusthuizen
die door de ‘vrouwe des huizes’ werd
beheerd naar rusthuizen die steeds professioneler
en gemedicaliseerder zijn geworden. De
rust- en verzorgingstehuizen van vandaag hebben
de taak de onweerlegbare voorschriften op
het gebied van verzorging te combineren met de
eveneens onontbeerlijke vereisten op het gebied
van menselijke ondersteuning, gastvrijheid en
begeleiding. Een oudere heeft dan wel nood aan
verzorging, maar blijft in de eerste plaats een
mens, die nood heeft aan affectie, aanmoediging
en waardigheid en die als een uniek iemand wil
worden beschouwd. Heel wat relationele aspecten
dus, die minder te maken hebben met de
loutere verzorging. Dat is een echte uitdaging.
Denkt u dat het mogelijk is beide aspecten te
combineren?
Na de sluiting van de kleine tehuizen waren we
bang dat er grote, onpersoonlijke instellingen
zouden opduiken, maar onze angst was totaal
ongegrond, ook al is er nog heel wat werk aan de
winkel. We zien inderdaad heel wat grote instellingen
opduiken, maar veel van deze instellingen
zijn zo verstandig geweest om hun infrastructuur
op te delen in kleine leefeenheden. Zelfs in de
gemedicaliseerde eenheden neemt de oudere
een centrale plaats in en wordt er voor gezorgd
dat er leven rondom hem of haar is.
Wanneer een oudere te hulpbehoevend wordt,
kiest de familie, met of zonder de instemming
van de persoon in kwestie, voor een rusthuis.
Hoe gaat dat in zijn werk?