EGF-NL/Families in beweging - Les Familles

P. 84
een handicap of aan zelfstandigen en werkzoekenden.
Deze ‘buitengewone’ situaties brengen
bijkomende hindernissen mee en vragen soms
veel van de gezinsleden. In deze laatste paragraaf
gaan we dieper in op de bijzondere leefsituatie
van deze gezinnen.
Hoe functioneert een gezin
met een persoon met een handicap
in hun midden?
Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie
(WGO) leeft 10 % van de Europese bevolking
met een handicap. In de loop van de jaren 1990
telde België ongeveer 700 000 personen met
een handicap, rekening houdend met alle leeftijden
en soorten handicap. Dit is ongeveer gelijk
aan één vijftiende van de Belgische bevolking 12
(Thibaut & Rondal, 1996, p. 247). Deze personen
met een handicap hebben het vaak moeilijk
om een plaats in onze maatschappij te verwerven.
Ondersteuning van een complex
ouderschap
De ontdekking dat je kind niet helemaal ‘zoals
de anderen’ is, haalt het gezinsleven ontegensprekelijk
overhoop. Men moet de handicap
begrijpen, aanvaarden en zich aanpassen. De
verwachtingen die ouders koesterden, worden
plots de kop ingedrukt. Ze zullen moeten afzien
van het kind dat ze zich hadden voorgesteld. Het
besef dat hun kind gehandicapt is, schudt de
verwachtingen die zij voor hun kinderen hadden
dooreen. Alle handicapsituaties zijn dan wel
verschillend, maar ze maken het gezinsleven en
de gezinsorganisatie stuk voor stuk ingewikkelder.
Terwijl kinderen doorgaans zelfstandig
worden naarmate ze opgroeien, zullen sommige
ziektebeelden de evolutie en zelfredzaamheid
van kinderen met een handicap afremmen of
blokkeren. De afstemming van gezins- en
F A M I L I E S I N B E W E G I N G
WELKOM IN NEDERLAND
“Een kind verwachten is net als een vakantie in Italië
plannen. U bent in de wolken. U koopt een heleboel
toeristische gidsen, leert een aantal zinnen in het Italiaans
om u verstaanbaar te maken, en wanneer het
zover is, pakt u uw koffers en vertrekt u naar de luchthaven
– richting Italië. Bij de landing, hoort u de stewardess
omroepen: ‘Welkom in Nederland’. U kijkt
elkaar aan, vol ongeloof en in schok en zegt: ‘In
Nederland? Hoezo? Ik heb gereserveerd voor Italië!’.
Men legt u uit dat de zaken veranderd zijn en dat
u in Nederland bent geland, dat u er moet blijven.
‘Maar ik ken niets van Nederland! Ik wil hier niet blijven’,
antwoordt u. Maar u blijft. U koopt een aantal
nieuwe gidsen, leert nieuwe zinnen en ontmoet mensen
van wie u niet eens wist dat ze bestonden. Het
belangrijkste is dat u niet in een vuile wijk bent
beland, waar pest en hongersnood heersen. U bevindt
zich gewoon op een andere plaats dan de plaats die u
zich had voorgesteld. Het is er minder luidruchtig en
druk dan in Italië, maar na een tijdje, wanneer u op
adem bent kunnen komen, merkt u dat er in Nederland
windmolens zijn, dat Nederland tulpen heeft en
zelfs schilderijen van Rembrandt. Maar iedereen die
u kent gaat naar Italië en komt terug. Ze scheppen
allemaal op over het mooie weer dat ze daar hadden
en voor de rest van uw leven, zegt u bij uzelf: ‘Ja, daar
zou ik ook naartoe gegaan zijn. Dat was mijn plan.’
Het verdriet dat u daardoor voelt, zal nooit vervagen.
U moet dit verdriet toelaten, want het verlies van deze
droom, het verlies van dit plan is heel belangrijk. Als
u echter de rest van uw leven blijft treuren omdat u
niet naar Italië bent geweest, dan zal u nooit kunnen
genieten van de erg bijzondere en erg mooie dingen
die men in Nederland vindt.”
BRON Office de la Naissance et de l’Enfance, 2006.
Carol TURKINGTON
beroepsleven wordt een voortdurende bekommernis.
Er bestaan organisaties die gezinnen met een
kind met een handicap ondersteunen om zo
goed mogelijk met deze handicap te leren
omgaan, maar de gezinsorganisatie blijft wankel