EGF-NL/Families in beweging - Les Familles

P. 200
zorg is afhankelijk van de samenwerking tussen
deze drie personen (Casman, 2005).
Als de formele hulp,
de informele volledig vervangt…
Keuze?
Als ouderen het moeilijk krijgen om hun dagelijkse
taken te vervullen, doen ze eerst een
beroep op formele en informele hulp om thuis te
kunnen blijven. Zelfs als de wil om in een vertrouwde
omgeving te blijven hardnekkig is
(PSBH, 1992-2002), kan deze zorg niet beletten
dat de senior ooit zijn huis zal moeten verlaten.
Dikwijls wordt de beslissing van de verhuis
door de omgeving op een crisismoment genomen,
al dan niet in samenspraak met de oudere.
In realiteit woont 87 % van de 60-plussers thuis,
waarbij ze eventueel hulp genieten, 6 % onder
hen woont bij één van hun kinderen in en 7 %
woont in een rusthuis (Casman e.a., 1998).
Eens ze hun zelfstandigheid verloren hebben,
geven ouderen niet de voorkeur aan het wonen
GETUIGENIS DAG VAN HET GEZIN,
19 JUNI 2005:
“Wanneer een immobiele persoon het ziekenhuis verlaat
en niet kan rekenen op de familie, bevindt deze
persoon zich in een zeer kwetsbare situatie. Er zijn
niet altijd professionele zorgverleners beschikbaar in
de nabije omgeving om alle taken over te nemen. Ook
de bijhorende financiële kost is moeilijk te dragen
voor de meerderheid van de burgers. Thuiszorg is
hypergespecialiseerd. De persoon die komt poetsen,
kookt niet en de persoon die kookt, kan geen basisverzorgingen
geven. Op die vlakken worden ze vergeleken
met de gespecialiseerde zorg die door de
vrouwen en de moeders van de familie gegeven
wordt. De noden en de realiteit waarmee deze vrouwen
te maken krijgen eens ze stoppen met deze niet
betaalde gezinsarbeid, steken tegen.”
F A M I L I E S I N B E W E G I N G
GETUIGENIS, DAG VAN HET GEZIN,
19 JUNI 2005:
“Op mijn 73 jaar ben ik absoluut tegen de afhankelijkheid
van mijn kinderen. Zij hebben genoeg zorgen
met hun eigen gezin en ik zie het als een plicht van de
ouders om hun vrije tijd nuttig te organiseren zonder
te vervreemden van hun familie. De goede verhouding
heeft zijn prijs. De dag dat ik het niet meer zelf kan
trekken, installeer ik mij in een rusthuis van mijn
keuze. Ik wil mijn kinderen niet aandoen wat ik met
mijn moeder heb meegemaakt, zelfs al ben ik goed
van hart.”
bij één van de kinderen of een familielid. Het
verlangen om de zelfstandigheid te behouden en
de vrees een last te zijn voor de omgeving liggen
aan de basis van deze terughoudendheid (Casman
& Jamin, 2006). De keuze voor een rusthuis
wordt echter niet altijd opgelegd aan de
oudere. Meer dan 15 % van de ouderen kiest vrij
voor dit alternatief. 24,3 % maakt deze keuze in
samenspraak met het rusthuis, 40 % beslist
alleen. De persoon die bewust gekozen heeft
voor het rusthuis past zich bijgevolg beter aan
haar nieuwe levenstijl aan (Casman e.a., 1998).
Verandering van leven
De opname in een rusthuis kan aanleiding geven
tot een breuk met het zelfbeeld of de (her)ontdekking
van het leven in een gemeenschap. “In
het ‘normale’ leven, slapen, werken of ontspannen
mensen zich op verschillende plaatsen,
komen ze in contact met diverse mensen en ontmoeten
ze deze op verschillende plaatsen: in
hun buurt, op het werk, in de familie, in een
sportclub of in een cultureel centrum,… In het
rusthuis verdwijnen deze grenzen die tussen
verschillende milieus bestaan grotendeels. Eén
enkele locatie wordt de plaats om te leven, om
zich bezig te houden en andere mensen te ontmoeten.
Deze activiteiten worden geregeld volgens
een gemeenschappelijk ritme. (…) De