EGF-NL/Families in beweging - Les Familles

P. 276
zich minder dan nu concentreren op de jongeren
alleen.
Conclusie
Een pro-natalistisch beleid zal zeker niet helpen
om de uitdagingen van de vergrijzing de komende
twee, drie decennia aan te pakken. Daartoe is
veeleer de sanering van de overheidsfinanciën
nodig, het wegwerken van de overheidsschulden,
het onder controle houden van de kosten
van de gezondheidszorg en het verhogen van de
werkzaamheidsgraad van de bevolking op
arbeidsleeftijd. Er zijn echter andere redenen
waarom de politiek zich het lage geboortecijfer
ter harte moet nemen. Bij het huidige vruchtbaarheidsniveau
zal het aantal geboorten almaar
verder krimpen en het aandeel van de ouderen
in de bevolking almaar verder groeien.
Vandaag zouden mensen graag meer kinderen
krijgen dan ze in feite doen, maar praktische
bezwaren staan in de weg. Zowel vanuit demografisch
oogpunt als met het oog op het welzijn
van de mensen ligt daar alvast een belangrijke
taak voor het gezinsbeleid. Een belangrijke
doelstelling moet zijn om de combinatie tussen
gezin en beroep te vergemakkelijken: dit is
wenselijk zowel voor de gezinnen zelf, als voor
de werkzaamheidsgraad van de bevolking. Dat
betekent dat dit aspect van het gezinsbeleid
samen met de ministers van arbeid en economie
gevoerd zal moeten worden.
Een plaats voor iedere generatie
JAUMOTTE, Anne
Adviseur dienst onderzoek, studie en opleiding,
Ligue des Familles
Een lange rustige levensloop?
We leven steeds langer en blijven langer gezond.
Families waarin vier tot zelfs vijf generaties in
F A M I L I E S I N B E W E G I N G
leven zijn, zijn niet nieuw! Iedereen wordt een
stuk ouder en de periode na het pensioen wordt
ervaren als een bijkomende levensfase met verschillende
activiteiten. De demografische evolutie
heeft ook heel wat verrassingen in petto: de
60-plussers zijn steeds talrijker in onze westerse
maatschappij en ook de 80-plussers zullen in de
toekomst alleen maar toenemen. Recente voorspellingen
bevestigen dat in het jaar 2000 geboren
meisjes één kans op twee hebben om
honderd jaar oud te worden. Deze beloftevolle
vooruitzichten openen nieuwe wegen op ons
levenspad. Deze extra tijd moet dan wel een
betekenisvolle en gelukkige tijd zijn.
De vergrijzing van de bevolking is niet de enige
opvallende verandering in onze westerse maatschappij,
maar haalt wel het dagelijkse leven
van de gezinnen overhoop, gezinnen die op hun
beurt belangrijke en grote veranderingen ondergaan:
het leven dat ons te wachten staat met zijn
werkonzekerheid, emancipatie, persoonlijke
ontplooiing, individuele zoektocht, materiële
eisen,… maakt de affectieve banden broos en
duwt de sociale uitsluiting de hoogte in. Er zijn
steeds meer éénpersoonsgezinnen en bijna vier
op tien gezinnen met kinderen zijn éénoudergezinnen.
Er zijn ook heel wat nieuwsamengestelde
gezinnen. Ouders van hetzelfde geslacht
doen niet zonder problemen hun intrede in het
gezinslandschap. De leeftijd waarop vrouwen
kinderen krijgen loopt op tot ongeveer 28 jaar
en de vruchtbaarheidsgraad schommelt rond
1,65 kinderen per vrouw. Het leven lijkt wel een
bouwwerk dat aan ‘renovatie’ toe is, een bouwwerf
waarop de gezinnen moeizaam hun plaats
vinden en hun rechten kunnen doen gelden. De
uitdagingen van morgen spelen nu al een rol in
de zoektocht naar nieuwe samenlevingsvormen.
Het middenveld en de politieke wereld hebben
er alle baat bij deze nieuwe vormen continu uit
te bouwen en te evalueren.
In deze snel geschetste context moet het overheidsbeleid
voor het gezin volledig tegemoet