EGF-NL/Families in beweging - Les Familles

P. 290
de mogelijk verschillende implicaties voor vrouwen
en mannen wanneer er sprake is van
‘ouders’.
De spreekwoordelijke ‘combinatie van gezin en
arbeid’ mist consistentie, vooral door een tekort
aan afstemming tussen de verschillende beleidsniveaus
en tussen diverse actoren. Vanuit een
levensloopbenadering wordt de visie-ontwikkeling
niet beperkt tot de periode van de jonge kinderen
(hooguit tot 6 à 10 jaar), maar minstens
vanuit een middellange termijn beschouwd. Het
blijft ook een helse opgave om de vaak conflicterende
doelstellingen van de vele actoren die
hierbij betrokken zijn met elkaar te verzoenen.
Dus zijn er beleidskeuzes nodig op het vlak van
overheden, werkgevers, professionele groepen
en gezinnen op een aantal kwesties.
3. De belangrijkste instrumenten waarmee
gezinsbeleid gangbaar wordt gevoerd (de ‘tool
kit’ van materiële bijdragen, voorzieningen en
maatregelen) systematisch tegen het licht houden,
opnieuw valideren en indien nodig grondig
aanpassen.
Uiteraard wordt daarbij de triple C (comprehensive,
consistent, continued) in acht genomen
en wordt gestreefd om maatregelen en regelgeving
zoveel mogelijk in een homogeen pakket
van bevoegdheden op één beleidsniveau samen
te brengen. Dat is echter een verhaal met een
lange politieke staart.
Zo bijvoorbeeld het Belgische systeem van de
kinderbijslagen dat ten gronde werd uitgetekend
in de jaren 1950 en in de tweede helft van de
vorige eeuw werd uitgebouwd, vooral in termen
van méér: meer middelen (13de, 14de maand),
meer kinderen (o.a. die van zelfstandigen) en
vooral meer complexiteit.
4. Substantieel investeren in een coherent en
geïntegreerd pakket van voorzieningen voor
(jonge) kinderen, in de kwaliteit en het verlonen
van het personeel voor het welzijn van de kinderen
nu en voor een betere menselijk potentieel
(‘human capital’) in de toekomst.
F A M I L I E S I N B E W E G I N G
België blijft via haar gemeenschappen een
(zeer) sterke record houden inzake het bereik
en de kwaliteit van het aanbod voor de 3 tot 6jarigen.
In de mate dat actoren inzake gezinsbeleid
om puur economische redenen vroegtijdig
investeren in (de ontwikkeling van) het intellectueel
en sociaal kapitaal van kinderen, investeren
ze inherent en tegen een véél lagere kost in
het in stand houden en versterken van het welvaartsniveau
van een samenleving.
Een universeel en kwalitatief hoogstaand aanbod
in combinatie met gerichte programma’s
voor specifieke doelgroepen blijkt op termijn de
beste waarborgen te bieden voor een goede ontwikkeling
van de meeste kinderen (zie OESO,
2006 18 ). Een gedocumenteerd inzicht in de
diverse kinderopvangvoorzieningen wordt het
best aangevuld met een kritische analyse van de
verschillende soorten verlofregelingen voor
ouders (bv. Moss & Deven, 2006 19 ). Maar ook
hier laten beleidsmakers best de illusie van de
‘magic bullets’ achterwege (o.a. Brooks-Funn,
2003 20 ).
De duiding van de ontwikkelingen in Vlaanderen
(België) vereist vergelijking met (een
belangrijk instrument binnen sociaal onderzoek)
en verwijzingen naar relevant buitenlands werk.
Die zijn er steeds uitdrukkelijker (bv. Gauthier,
2005 21 ; Hantrais, 2004 22 , Kauffmann et al,
2002 23 ). Het blijft ook gangbaar bij voorrang te
verwijzen naar ontwikkelingen in de buurlanden
zoals Frankrijk waar gezinsbeleid zowel voor
politici als onderzoekers een expliciet beleidsdomein
blijft (bv. Letablier, 2003 24 ) of Duitsland
waar een zeer betekenisvolle beleidsomslag
plaatsvond (bv. Rürup, 2004 25 ). En zelfs in
Nederland is gezinsbeleid terug van weggeweest
(bv. Knijn & Hooghiemstra, 2004 26 ),
nadat gedurende jaren het woord op zich al bij
veel van onze Noorderburen de geur van spruitjes
opriep. Ondertussen is de vraag niet langer
of gezinsbeleid op de politieke agendag komt te
staan, maar hoe dat best gebeurt (o.a. welke