EGF-NL/Families in beweging - Les Familles

P. 228
Slechts 14 % van de personen die bij ons langskomen
voor informatie om hun overstap naar het
rusthuis voor te bereiden, komt uit eigen beweging.
Deze ouderen kiezen bewust voor het rusthuis
om een zekere vereenzaming te doorbreken
of om niet langer ongerust en bang alleen thuis
te moeten zijn. Mensen die verblijven in een
rusthuis zijn ook niet meer afhankelijk van hun
kinderen en winnen opnieuw een stuk van hun
zelfstandigheid. In 80 % van de gevallen gaat de
beslissing om naar het rusthuis te gaan eerder
uit van de kinderen, de familie of de naaste
omgeving van de oudere persoon. Het is belangrijk
te benadrukken dat het meestal de dochters
zijn die ouder wordende ouders opvangen. Zij
nemen, ook vandaag nog, meestal de zorg voor
de oudere op zich. Slechts in 6 % van de gevallen
neemt de echtgenoot contact op.
In de helft van de gevallen gaat de oudere rechtstreeks
van zijn eigen woning naar het rusthuis.
Sommigen gaan via het ziekenhuis naar het rusthuis.
Meestal gaat het om personen die na een
ziekenhuisverblijf moeten revalideren en vervolgens
naar een rusthuis worden verwezen. Deze
personen zullen nooit meer naar huis terugkeren.
Dit zijn echt problematische situaties,
omdat er geen enkele keuzemogelijkheid is. Dergelijke
mensen verzwijgen liever dat de situatie
verergert tot er een ongeval gebeurt. Na het
ongeval worden ze in het ziekenhuis opgenomen
en daar hebben ze geen keuze meer. Ze mogen
niet terug naar huis en bovendien moeten ze zo
snel mogelijk het ziekenhuis weer verlaten. In
dergelijke gevallen gaat de familie gebukt onder
schuldgevoel.
Wie vinden we terug in een rusthuis?
Bij ons komen vooral vrouwen om advies vragen
omdat zij langer leven. De meeste mensen zijn
ouder dan 80 jaar.
Een klein percentage is jonger dan 60 jaar. Het
gaat om personen die, om goede redenen, niet
meer thuis kunnen wonen. De situatie van deze
F A M I L I E S I N B E W E G I N G
mensen is sterk uiteenlopend. Heel wat onder
hen werden psychiatrisch behandeld en kunnen
uiteindelijk nergens meer terecht. Er zijn ook
mensen bij die een autogeval hebben gehad en
die nooit meer zelfredzaam zullen worden. Voor
deze mensen zijn er eigenlijk geen voorzieningen.
Ze kloppen uiteindelijk aan bij het rusthuis,
dat niet op hen is afgestemd. Dit zorgt natuurlijk
voor problemen.
De overstap naar het rusthuis gebeurt vaak in
haast en spoed wanneer een snelle beslissing
moet worden genomen naar aanleiding van de
hulpbehoevendheid. Kan deze overstap niet op
een meer serene manier worden voorbereid?
De beslissing om naar het rusthuis te gaan, verloopt
dikwijls moeilijk. Soms wil de oudere er
niets van weten. In dat geval wordt de keuze
voor een rusthuis dat aangepast is aan zijn of
haar specifieke behoeften doorgaans in allerijl
gemaakt. Het is hoe dan ook een pijnlijke gebeurtenis.
Als de vraag van de oudere zelf komt, is
dit een garantie op succes.
Om de overstap serener te maken, zijn veranderingen
nodig op verschillende niveaus. Enerzijds
denk ik dat de rusthuizen zich beter kenbaar
moeten maken naar de buitenwereld toe en een
ander beeld moeten geven van zichzelf. Anderzijds
moeten ook wij een andere blik leren werpen
op de rusthuizen en kennis maken met de
instellingen voor we geen keuze meer hebben.
Bovendien is er een mentaliteitswijziging nodig
zodat er in de buurt van een rusthuis meer interactie
is tussen de omgeving en het rusthuis. Dit
zal gezinnen er ook toe aanzetten openlijker te
praten over de werkelijkheid. Dit alles zal ertoe
bijdragen dat wanneer de 50-jarigen van vandaag
80 jaar zullen zijn, beter voorbereid zijn op
het leven in een rusthuis en er een andere houding
tegenover zullen aannemen.
Is er nood aan meer communicatie tussen de
verschillende generaties, personen?