EGF-NL/Families in beweging - Les Familles

P. 69
ring van het ziekenfonds (FOD Werkgelegenheid
Arbeid en Sociaal Overleg, 2006).
Ouderschapsverlof
Sinds 1998 kan elke ouder een beroep doen op
ouderschapsverlof. Daarvoor werd de regeling
voor loopbaanonderbreking (zie verder) vaak
gebruikt om te kunnen zorgen voor de kinderen.
Het ouderschapsverlof is, net zoals palliatief- en
zorgverlof, een thematisch verlof. Vanaf de
bevalling tot het kind 6 jaar is (8 jaar voor een
kind met een functiebeperking), kan dit verlof
opgenomen worden. Er zijn 3 verschillende
manieren om dit verlof op te nemen: 12 maanden
voltijds, 6 maanden deeltijds aan 50 % of
15 maanden deeltijds aan 20 %. Men kan altijd
overstappen van de ene naar de andere regeling.
De persoon die dit verlof aanvraagt, ontvangt
een onderbrekingsuitkering, geniet
ontslagbescherming en behoudt bepaalde socialezekerheidsrechten
(FOD Werkgelegenheid
Arbeid en Sociaal Overleg, 2006).
Ouders vragen dit verlof voornamelijk aan om
zich met de opvoeding van de kinderen bezig te
houden, om een ziek kind te verzorgen, omdat
er meerdere kinderen in het huishouden zijn of
omdat ze het moederschapsverlof te kort vinden.
Een kritische noot hierbij is dat zo’n verlof
ook handig zou zijn voor de opvoeding van tieners,
maar dat dit niet kan omwille van de leeftijdsbeperking.
Financiële overwegingen worden het meest
genoemd om geen gebruik te maken van deze
regeling, gevolgd door ‘geen nood’ aan dit verlof
en werkgerelateerde redenen. Mannen vinden
vaker dan vrouwen dat het opnemen van
ouderschapsverlof een risico inhoudt voor de
eigen carrière en denken dat ze in een slecht
daglicht bij de werkgever komen te staan door
dit verlof aan te vragen (Assurance Advisory
Services Luxembourg, 2002; Deven & Nuelant,
1999). Dit verklaart deels waarom 80 % van de
aanvragers van dit verlof een vrouw blijkt te
S C È N E I I Een panoramische blik op gezinnen en arbeid
GETUIGENIS, DAG VAN HET GEZIN,
19 JUNI 2005:
“De periode waarin nu het ouderschapsverlof kan
opgenomen worden (leeftijd kind jonger dan 6 jaar), is
te kort. Men gaat er blijkbaar vanuit dat een kind
vooral de eerste jaren van zijn leven extra aandacht
en opvang van mama en/of papa nodig heeft. De eerste
jaren kunnen een goede crèche of opvangouder
ook prima zijn. De ‘moeilijkheden’ beginnen vooral bij
de eerste schooldag en het zoeken van een goede
opvang tijdens de vele schoolvakantie. Met 20 verlofdagen
per jaar en oma’s en opa’s die toch niet voor al
hun kleinkinderen tegelijk kunnen zorgen, wordt dit
een hele klus.”
zijn, hoewel er in de wetgeving geen onderscheid
wordt gemaakt tussen mannen en vrouwen
(RVA, 2006). In de Scandinavische landen
worden mannen verplicht om ouderschapsverlof
op te nemen. Dit om de band tussen ouder en
kind te versterken, maar ook om de ‘inwisselbaarheid
van rollen’ te garanderen (RKW,
2006a). Coppens en Koelet (2002) beweren
dat een gelijke taakverdeling pas bereikt kan
worden als er meer vrouwen participeren op de
arbeidsmarkt. Van Aerschot (2004) zegt dat het
loonverschil tussen mannen en vrouwen als oorzaak
moet worden aangeduid, samen met de
symbolische waardering van ‘vrouwenarbeid’.
Veelverdieners zijn niet geneigd om ouderschapsverlof
op te nemen omdat dit tot een te
groot inkomensverlies leidt. De beperkte vergoeding
zorgt ervoor dat éénoudergezinnen
weinig tot geen gebruik maken van dit verlof.
Deze problematiek mag niet enkel vanuit de
werknemerskant bekeken worden. De werkgevers
worden met organisatorische moeilijkheden
geconfronteerd als werknemers dit verlof
opvragen. De vervanging van een werknemer is
soms moeilijk omdat het werk niet altijd herverdeeld
kan worden. Dit probleem stelt zich vooral