EGF-NL/Families in beweging - Les Familles

P. 168
hun eigen opleidingen hebben. We hebben ook
nood aan een goedkeuringssysteem. Bemiddelen
is een heel andere manier van werken en kijken
naar mensen en vooral naar conflicten dan
je als bijvoorbeeld advocaat gewoon bent. Er
moet één uniforme opleiding zijn, ongeacht het
diploma dat de deelnemers al hebben. Een commissie
is nu aan het bepalen hoe deze opleiding
het beste kan worden ingericht 12 .
De inbreng van verschillende disciplines in één
dossier is heel belangrijk, maar een jurist moet
geen psycholoog worden en een psycholoog moet
geen jurist worden. Ieder zijn ding, maar wel in
een gezamenlijk aanbod. Je kan het naar het
publiek ook niet maken om verschillende soorten
bemiddeling aan te bieden.
Een ander onderwerp dat veel in de media verschijnt
is de ‘schuldloze echtscheiding’. Hoe
staat u hierover met betrekking tot het welzijn
van het kind?
In het wetsontwerp zit een achterpoortje om
toch weer over de fout te discussiëren. Het ontwerp
is dus niet schuldloos en je gaat ook niet
conflictverminderend werken. Naar de kinderen
toe maakt dat ontwerp niet zo veel uit. Wat erger
is, is dat de wetgever afstapt van de Echtscheiding
met Onderlinge Toestemming (EOT). In
dat systeem nemen ouders zelf hun echtscheiding
in eigen handen en moeten ze zorgen dat
alles geregeld is vooraleer ze naar de rechtbank
gaan. Bij de schuldloze echtscheiding kan je al
met een gedeeltelijk akkoord naar de rechtbank
gaan en na verloop van tijd nog een keer om de
rest te regelen. Op die manier wordt het risico
op aanslepende scheidingen en conflicten groter.
Voor kinderen, die voornamelijk last hebben
van de conflicten, is dit erg. Ik vind het EOTmodel
niet slecht. Voor mensen die er op die
manier niet uitgeraken, gaat er altijd een
gerechtelijke procedure nodig zijn. Ik zou de
fout uit de scheidingsregeling halen en als uitweg
voor mensen die niet via onderlinge toe-
F A M I L I E S I N B E W E G I N G
stemming kunnen scheiden ook een gerechtelijke
procedure mogelijk maken vanuit de onherstelbare
onverenigbaarheid en duurzame ontwrichting.
Wanneer één van de twee partners niet
meer gehuwd of samen wil zijn, dan houdt het
op, zelf al blijf je dan nog samen omdat de wet
het niet mogelijk maakt om te scheiden.
Tijdens de debatten in de Staten-generaal van
het Gezin is het idee geopperd om het huwelijk
na één jaar te kunnen laten ontbinden. Hoe denkt
u hierover?
Ik begrijp de ratio van die twee jaar en minimumleeftijd
van 20 jaar die op dit moment geldt
alvorens te scheiden. Ik denk dat bemiddeling
wel nuttig kan zijn, alsook bedenktijden, maar ik
stel me vragen bij verplichte bedenktijden. Als
je wil scheiden en voor de eerste keer naar een
notaris, een bemiddelaar of een advocaat gaat,
moet die de juiste vragen stellen zodat je gaat
beseffen dat je misschien te impulsief gereageerd
hebt. Een bedenktijd en stap voor stap de
echtscheiding inzetten, vind ik niet slecht. Een
opgelegde bedenktijd van 2 jaar schiet zijn doel
dan weer voorbij. Als één van de twee er mee
wil stoppen, dan heeft het nogal weinig zin om
het te blijven rekken, want dan rek je ook de
mogelijke risico’s op conflicten en problemen.
Uit de cijfers blijkt dat er voor elke vier huwelijken
die jaarlijks worden afgesloten er drie
worden ontbonden en daar worden de samenwonenden
nog niet eens in meegerekend. Ik
onderschat de symboliek van het huwelijk niet,
maar ik denk dat we wel realistisch moeten zijn.
Als er dan toch zo veel ontbindingen zijn,
ondersteun dan als wetgever de positieve krachten
die aan de gang zijn en niet de negatieve.
Daar draait het allemaal rond bij bemiddeling.
Het wetsvoorstel over verblijfsco-ouderschap
moet enkel nog in de senaat gestemd worden.
Hoe staat u daar tegenover?