EGF-NL/Families in beweging - Les Familles

P. 64
GETUIGENISSEN, FAMIBOOM,
21-22 OKTOBER 2006 :
“Mensen hebben niet zo zeer nood aan loonsverhoging,
maar wel nood aan kwalitatieve tijdsverhoging.
De echte luxe van het leven is ‘tijd’.”
“Ik ben sinds vier jaar een alleenstaande moeder. Ik
ervaar dat dit zeer moeilijk is. Vandaag is het leven
een gestresseerde routine en meestal overvol, zowel
thuis als op het werk. Ik heb daarenboven geen
schoonouders waardoor ik altijd moet betalen voor
opvang voor mijn dochter.”
schoolbanken verlaten, zocht men een geschikte
partner en trouwde men. Geen huwelijk betekende
officieel geen kinderen. Er werd amper
gescheiden. Vader ging buitenshuis werken en
moeder bleef hoofdzakelijk thuis om voor de
kinderen te zorgen en het huishouden op orde te
houden. Dit mannelijk kostwinnersmodel, zo
genoemd omdat de man de enige kostwinner in
het gezin is, heeft historisch slechts korte tijd
standgehouden en moet eerder als een uitzondering
in de westerse geschiedenis worden
beschouwd. Economische, demografische en
culturele factoren hebben voor een omwenteling
gezorgd in deze klassieke taakverdeling. Vrouwen
hebben sinds de jaren 1970 in steeds grotere
getale de arbeidsmarkt betreden.
Tweeverdienergezinnen, waar zowel man als
vrouw een eigen inkomen hebben, gingen het
welvaartsniveau bepalen. Ook kinderen krijgen
was niet meer vanzelfsprekend. Zoals eerder al
aangetoond, wil dit niet zeggen dat de taken in
het huishoudpakket evenredig verdeeld zijn nu
vrouwen buitenshuis gingen werken (Ceulemans
e.a., 2001; Mortelmans e.a., 2003). Een
vergelijkend onderzoek naar de tijdsbesteding
tussen mannen en vrouwen in 1999 en in 2004
leert ons dat mannen en vrouwen steeds meer
naar elkaar toe groeien. Mannen zijn in de laatste
vijf jaar minder uren gaan werken en meer
F A M I L I E S I N B E W E G I N G
tijd gaan besteden aan huishoudelijk werk en
opvoeding en kinderverzorging. Vrouwen leggen
de omgekeerde weg af: meer tijd voor werk
en minder tijd voor huishoudelijke taken. De tijd
die vrouwen besteden aan verzorging en opvoeding
van kinderen is hetzelfde gebleven. Toch
bedraagt het aantal uren totale werklast (loonarbeid,
huishoudelijk werk en kinderzorg) van
voltijds werkende mannen 3u23 per week minder
dan voor voltijds werkende vrouwen (Glorieux
e.a., 2005). Mannen zijn eerder geneigd
om bij te springen in de kinderzorg dan in de
huishoudelijke taken (Frinking & Willemsen,
2002).
GETUIGENIS, DAG VAN HET GEZIN,
19 JUNI 2005:
“Mijn man heeft steeds ouderschapverlof opgenomen
om bij de kinderen te blijven. Hij heeft het ‘kleinste’
uurrooster in ons gezin. Hij gaat de kinderen van
school halen om 15 u 30 en is bezig met ze tot ik terug
kom rond 18 u. Ik stel het op prijs en mijn kinderen
hebben het begrepen dat zowel mama als papa zich
met hen bezig houden, koken, boodschappen en het
huishouden doen.”
Het verschil tussen man en vrouw zien we ook
terugkomen in het vraagstuk van de combinatie
van werk en de zorg voor kinderen. De tewerkstelling
van de vrouw hangt in grote mate af van
de gezinssituatie. Als er een man of een kind
in haar leven is, zal zij minder vaak voltijds
betaalde arbeid verrichten. Dit effect wordt versterkt
als er zowel een man als meerdere kinderen
in het huishouden aanwezig zijn. Dat vooral
vrouwen ervoor kiezen om de arbeidsmarkt te
verlaten bij de geboorte van een kind, is te wijten
aan de heersende mentaliteit, tradities en
economische redenen (Ceulemans e.a., 2001;
Frinking & Willemsen, 2002; Speltincx &
Jacobs, 1996).