EGF-NL/Families in beweging - Les Familles

P. 169
Ik heb geen enkel probleem met het fenomeen
verblijfsco-ouderschap, vooral niet omdat het
een recht van het kind is om een goede (affectieve)
relatie te onderhouden met beide ouders.
Het is echter niet verstandig om het in de wet
als ‘het grote voorkeursmodel’ naar voren te
schuiven, geen enkel model trouwens. Via
amendering is dat iets verminderd: het is nu één
van de mogelijkheden voor de verblijfplaats van
het kind na de scheiding. Het is goed dat de
rechter een reeds bereikt akkoord tussen beide
ouders niet meer terzijde kan leggen. Ik stel me
wel vragen bij de juridische meerwaarde, want
dit is al sinds 1995 mogelijk 13 . De vrijheid om
alternatieve verblijfsregelingen te voorzien
naast de traditionele twee weken bij één ouder
en een weekendje bij de andere ouder, zit al elf
jaar in de wet en die wordt ook al gebruikt door
heel veel rechters. Naar de publieke opinie toe
is het een groot probleem om uit te leggen wat
het verschil is tussen verblijfsco-ouderschap en
gezagsco-ouderschap. Het publiek is ook verwarrend
geïnformeerd. Het probleem is dat door
die foute mediaverspreiding het idee gegroeid is
dat het week/week-model de verplichte verblijfsregeling
bij echtscheidingen is. Hierdoor
wordt de verblijfsregeling bij echtscheidingen
die al jaren geleden beslist zijn, opnieuw ter discussie
gesteld. Ouders trekken terug naar de
rechtbank om de verblijfsregeling te herbespreken.
Bij echtscheidingen die nu aan de gang zijn,
is een andere verblijfsregeling gewoon geen
optie meer.
Moet het verblijfsco-ouderschap als één van de
opties aangeboden worden?
Ik denk dat vooral ouders gestimuleerd moeten
worden om na te denken over het welzijn van
hun kinderen in hun specifieke geval. Ze blijven
ouders en hun kinderen hebben hen nodig. De
vraag is hoe ze hiermee omgaan. Kinderen van
2 en 4 jaar hebben heel andere noden dan kinderen
van 14 en 16 jaar. Op basis van de juiste
S C È N E I I I Inzoomen op gezinnen en de overheid
vragen, die een bemiddelaar doorgaans beter
kan stellen dan een rechter, kom je automatisch
tot een systeem dat werkt. Aanpassingen kunnen
altijd aangebracht worden als er veranderingen
gebeuren in het dagdagelijkse leven van
de kinderen of ouders. Sommige ouders geven
ook toe dat ze een week/week-systeem niet zouden
aankunnen. Ik denk dat de verblijfsregeling
echt van gezin tot gezin moet worden bekeken
en dat er rekening moet worden gehouden met
de mening van de kinderen.
Psychologen zeggen dat kinderen liever een
keer meer verhuizen omdat ze anders één van
hun ouders te weinig zien.
Het blijkt dat het kind in het traditionele model
(twee weken bij één ouder en één weekend op
twee bij de andere ouder) evenveel verhuist.
Het is vooral het gevoel dat kinderen hebben
van continu uit hun koffer te leven. Bij verblijfsco-ouderschap
is het voor kinderen van
belang dat bijvoorbeeld enkel het schoolgerief
meeverhuist en niet de kledij en het speelgoed.
Dan is de regeling redelijk hanteerbaar. Kinderen
zijn ook waanzinnig flexibel. Als zij dat van
kleins af aan zo doen, kan het evengoed zijn dat
de ouders er meer problemen in zien dan de
kinderen.
Op zich heeft verblijfsco-ouderschap zeer veel
voordelen voor kinderen en voor de betekenis
van relaties die kinderen kunnen onderhouden
met de twee ouders. Ik vind het zeker een mooi
ideaal als de kinderen het zelf ook leuk vinden.
Als ouder moet je echter goed weten of je het
aankunt. Eigenlijk moet je na het huwelijk al
beter overeenkomen dan tijdens het huwelijk om
dat tot een goed einde te brengen. Heel veel verblijfsco-ouderschappen
sneuvelen binnen de
twee à drie jaar.
Wat wel zwaar problematisch is binnen het wetsvoorstel
over verblijfsco-ouderschap is dat de
gedwongen afgifte van het kind via de achter-