EGF-NL/Families in beweging - Les Familles

P. 165
deze lacunes op te vangen in een kader dat vandaag
de dag ruimschoots geïndividualiseerd is.
Marie-Thérèse Casman
Kinderen en echtscheiding
Interview met VANDEKERCKHOVE, Ankie
Kinderrechtencommissaris Vlaanderen
www.kinderrechten.be
Het ‘Internationaal Verdrag inzake de Rechten
van het Kind’ werd in 1991 door België
ondertekend en geratificeerd. Het bevat dwingende
rechtsregels over de omgang met kinderen
en jongeren. Het bekendmaken van dit
verdrag en het toezicht op de naleving ervan
wordt door de Vlaamse overheid toevertrouwd
aan het Kinderrechtencommissariaat. Ankie
Vandekerckhove staat aan het roer van deze
onafhankelijke paraparlementaire instantie. Zij
geeft tekst en uitleg bij de plaats van het kind in
een echtscheiding. Het interview vond plaats in
mei 2006 temidden van de discussies over de
invoering van de schuldloze echtscheiding en de
stemming van het wetsvoorstel over het verblijfsco-ouderschap.
Algemeen kan een echtscheidingsproces opgesplitst
worden in drie fases: voor, tijdens en na
de echtscheiding. Centrale vraag daarbij is wat
er voor het welzijn van het kind gedaan wordt
en welke verbetering er aangebracht kunnen
worden.
Wat kan er voor kinderen gedaan worden in de
fase die voorafgaat aan een echtscheiding?
Vooral het recht op informatie van kinderen en
jongeren is belangrijk. Hier moet meer vorm
aan gegeven worden. Vanuit het ministerie van
Jeugd (van de Vlaamse gemeenschap) wordt er
gewerkt aan drie infogidsen en samenhangende
websites voor kinderen, tieners en jongeren. Deze
brochures zullen verspreid worden via scholen
S C È N E I I I Inzoomen op gezinnen en de overheid
of jeugdorganisaties. Uit een kleinschalig onderzoek
met kinderen van gescheiden ouders blijkt
dat een deel van de kinderen niet weet wat er te
gebeuren staat. Kinderen stellen zich vragen
over de situatie waarin ze zitten, ook al is deze
nog niet problematisch. Het gaat om dingen die
hun directe leefwereld aanbelangen. Kinderen
komen op dat moment zelf heel moeilijk naar
buiten met vragen. Enerzijds durven ze niets aan
hun ouders vragen omdat ze ook wel doorhebben
dat hun ouders het heel moeilijk hebben.
De ouders zelf zitten in een moeilijke situatie
waardoor het niet altijd mogelijk is om heel rustig
en doordacht de korte en lange termijn gevolgen
uit te leggen. Anderzijds omdat kinderen niet
weten waar ze terecht kunnen. Het informele circuit
waarin kinderen belanden, werkt doorgaans
wel, maar is soms niet voldoende. Er is nergens
een duidelijk aanwezig aanbod. Toch denk ik
niet dat we naar een ‘infopunt echtscheiding’
moeten. Feit is dat één op vier kinderen met een
scheiding te maken krijgt, dus informatie over
echtscheiding mag wel tastbaarder ter beschikking
liggen. Idealiter zou er in elk dorp een informatiepunt
moeten zijn, kinderen zijn immers
veel minder mobiel. Er is ook nood aan informatie
over acties die kinderen zelf kunnen ondernemen.
Zeker omdat kinderen, hoewel ze geen
juridische partij zijn, meer nog dan hun ouders
de echtscheiding ondergaan. Partners kunnen uit
elkaar gaan en de rest van hun leven niets meer
met elkaar te maken hebben. Kinderen en ouders
kunnen dit niet. Ook over de positie van het kind
en de manier waarop dat aan hun ouders duidelijk
gemaakt kan worden, is meer uitleg en informatie
nodig.
Is er nood aan inspraak voor kinderen tijdens de
echtscheidingsprocedure? Hoe zou u die willen
realiseren?
Idealiter houden ouders bij het regelen van hun
echtscheiding rekening met het welzijn en de