EGF-NL/Families in beweging - Les Familles

P. 163
nen en vrouwen in plaats van het te verkleinen.
In het huidige belastingstelsel van gezamenlijke
aanslag worden de verminderingen voor kinderen
ten laste van rechtswege en bij voorrang
toegekend aan de partner met het hoogste inkomen,
dus bijna altijd aan de vader. We hebben
gemerkt dat, zelfs wanneer de belastbare
inkomsten van beide echtgenoten volledig gelijk
zijn, de totale vermindering voor kinderen ten
laste systematisch naar de vader gaat. Dit betekent
dat bij een gelijk belastbaar inkomen het
netto-inkomen na belasting van de vader hoger
zal zijn dan dat van de moeder. Het huidige aanslagsysteem
voor de inkomsten draagt dus niet
bij tot de herverdeling van de inkomsten, maar
eerder tot de verscherping van het verschil in
inkomen tussen mannen en vrouwen. Om deze
situatie te verhelpen zou een systeem van
belastingvermindering moeten worden ingevoerd
dat voor beide ouders gelijk is en los staat
van het niveau van hun inkomen.
BJ: Het is gewoon een probleem van belastingberekening.
Wanneer de vrouw meer verdient
dan de man (dit komt ook voor) worden de
belastingvrije sommen van haar inkomen afgetrokken.
We moeten ook voor de duidelijkheid
een onderscheid maken tussen de berekening
van de bedrijfsvoorheffing die door de werkgever
volgens specifieke regels wordt ingehouden
en de berekening van de belasting. Er zit twee
jaar tussen de ontvangst van het inkomen (en
dus de betaling van de voorheffing) en de vaststelling
van de belasting (vergezeld van een
eventuele terugbetaling). Op het moment van de
bepaling van de voorheffing kunnen er onrechtvaardigheden
zijn, maar daarom moeten we
het hele belastingsysteem niet in vraag stellen.
We moeten gewoon nadenken over een juistere
berekening van de bedrijfsvoorheffing.
HPP: Vanuit het oogpunt van de wet vloeit een
indirecte discriminatie voort uit de statistische
wanverhouding tussen de twee begunstigde of
niet-begunstigde partijen. Een ander belangrijk
S C È N E I I I Inzoomen op gezinnen en de overheid
aan te kaarten gegeven is dat de belasting op
basis van het huishouden de illusie schept dat
het geld van het huishouden op een correcte en
gelijke of op zijn minst zo gelijk mogelijke
manier circuleert tussen de gezinsleden. Daar is
echter niets van aan of, om eerlijk te zijn, daar
weten wij niets van. Studies over het individuele
gebruik van het gezinsinkomen zouden welkom
zijn.
Deze maatregel werd genomen in 1988. Rechtvaardigt
de huidige evolutie een aanpassing?
HPP: Enerzijds wel omdat vrouwen steeds talrijker
aanwezig zijn op de arbeidsmarkt, maar
anderzijds neemt het aantal personen dat in
aanmerking komt voor een HQ toe nu wettelijk
samenwonen op gelijke voet staat met het
huwelijk.
BJ: Het klopt dat de gezinnen die gebruik
maken van het HQ voornamelijk relatief oude
gezinnen zijn die geen kinderen meer ten laste
hebben. Ze weerspiegelen een gezinsbeeld dat
drie tot vier decennia geleden nog overheerste.
Zij hebben een keuze gemaakt waarvan ze de
voordelen en kosten kenden. Het zou onrechtvaardig
zijn een fiscale maatregel te schrappen
die deze keuze heeft kunnen beïnvloeden. Moeten
we het HQ behouden voor de jonge gezinnen
die dezelfde keuze zouden maken? Persoonlijk
ben ik daar voorstander van wegens de argumenten
die ik zonet heb uiteengezet.
TM: Vandaag de dag beslissen vrouwen later
om te trouwen, meestal op een moment dat ze al
actief zijn op de arbeidsmarkt. De vraag of ze
hun beroepsactiviteit al dan niet voortzetten rijst
bij de komst van het tweede en vooral derde
kind. Het verschil tussen het inkomen van beide
echtgenoten maakt dat in de meeste gevallen de
vrouw haar beroepsactiviteit zal opschorten
voor de opvoeding van de kinderen. We mogen
nooit vergeten dat het HQ een belastingvermindering
is die naar de meest verdienende partner