EGF-NL/Families in beweging - Les Familles

P. 202
vernederingen, ziekelijke jaloezie, zwartmakerij,
beledigingen, tieren en dreigen, fysiek en
seksueel geweld: het geweld neemt vele vormen
aan (…). Het begrip echtelijk geweld, in de
moderne betekenis van het woord, dekt een
veelvormige realiteit die niet altijd onmiddellijk
als zodanig gezien wordt, zowel door de daders
als door de slachtoffers” (Jaspard, 2005, p. 30-
31). Dat geweld mengt zich nochtans in het echtelijk
leven van veel koppels. De Universiteit
Hasselt toonde in 1998 in een onderzoek aan
dat één vrouw op zeven slachtoffer is van echtelijk
geweld. In 1999 stierven 400 vrouwen ten
gevolge van echtelijk geweld (Université des
femmes, 2004).
Meestal is de vrouw slachtoffer van het echtelijk
geweld 13 . Het lijkt wel of agressiviteit door sommigen
wordt beschouwd als een noodzakelijk
element om zichzelf te ontplooien (Dulac,
1997). Het gevormde maatschappelijke beeld
speelt hierbij een belangrijke rol. Als men aan
echtelijk geweld denkt, denkt men meestal aan
de man als dader omdat dit nu éénmaal een
eigenschap is die aan mannen wordt toegekend.
Als de vrouw echter de dader is, wijkt ze af van
het beeld dat wij over vrouwen hebben in deze
maatschappij. Ze overtreedt de stilzwijgende
wetten die de sociale machtsverhoudingen tussen
de man en de vrouw regelen.
De dader van echtelijk geweld wordt gekenmerkt
door een bijzonder psychologisch profiel:
mannen die met de schrik leven om in de steek
te worden gelaten. Als de vrouw te zelfstandig
dreigt te worden, verliest de man zijn positie en
verwijt hij zijn vrouw bazig te zijn en gaat liever
over tot geweld dan te discussiëren. Het conflict
ontstaat daar waar mannen gevangen zitten in
de regels van een mannelijkheidscode en vrouwen
die trachten hun eigen zelfstandigheid te
doen gelden of te verdedigen. Die kloof tussen
de mannelijke en de vrouwelijke verzuchtingen
lijkt in bepaalde groepen nog uit te diepen wat
een toename van het geweld tegen vrouwen
F A M I L I E S I N B E W E G I N G
DE ALLEENSTAANDE VROUW…
De autonome, seksueel vrijgevochten, alleenstaande
vrouw is meer een mythe dan een sociologische
werkelijkheid. Op het werk en in hun privé-leven
worden deze vrouwen meer dan andere vrouwen
blootgesteld aan fysiek en seksueel geweld en
betalen ze een hoge tol voor hun zelfstandigheid.
Door de opeenvolging van partners door de seksuele
mobiliteit van deze vrouwen zullen ze vaker in
aanraking komen met echtelijk geweld. Immers,
de kans op geweld van een man te moeten ondergaan
stijgt met het aantal partners. Rekening houdend
met alle klassieke socio-demografische
criteria en vergelijkbare situaties zijn echtelijke
mobiliteit en leeftijd de grootste risicofactoren.
BRON Jaspard, 2005.
verklaart, zowel in de private als in de openbare
sfeer (Jaspard, 2005).
Het opleidingsniveau van de partners heeft minder
invloed op het ontstaan van echtelijk
geweld, wat niet wil zeggen dat een hoog opleidingsniveau
een bescherming is tegen echtelijk
geweld. De positie op de arbeidsmarkt daarentegen,
is wel van tel. Zo toont Jaspard aan dat
een onstabiele werksituatie en een tijdelijke of
definitieve uitsluiting van de arbeidsmarkt
meestal de kiemen van echtelijk geweld in zich
dragen. Werkloze vrouwen, vrouwen die gestopt
zijn met werken, lijken vaker te lijden te hebben
onder echtelijk geweld dan vrouwen die een
professionele activiteit hebben. Hetzelfde ziet
hij bij vrouwen wiens man werkloos is. Deze
vrouwen worden vaker psychologisch lastig
gevallen. Dit percentage ligt hoger als één van
de partners werkloos is en geen uitkering heeft.
Zowel door de werkloosheid van de man als van
de vrouw, stijgt het risico met factor twee of
drie. Het is vooral de opeenvolging van periodes
van werkloosheid van één van de partners dat
aanleiding geeft tot een verdriedubbeling van
het aantal situaties van ‘zeer ernstig geweld’