EGF-NL/Families in beweging - Les Familles

P. 209
financiële moeilijkheden met zich mee. Ondanks
de groeiende vrouwelijke zelfstandigheid kunnen
slechts weinig vrouwen scheiden van hun
partner zonder er een hoge prijs voor te betalen
(Commaille e.a., 2002). De kans op armoede na
een scheiding van de partner is groter naargelang
het geslacht, de leeftijd, de opleidingsgraad
en het beroepsverleden (Dewilde, 2006).
Eénoudergezinnen zijn ook veel minder vertegenwoordigd
op de arbeidsmarkt in vergelijking
met andere gezinstypes. Slechts 62,6 %
van de alleenstaande ouders tussen 30 en
49 jaar zeggen een beroepsactiviteit van ten
minste 1 uur per week te hebben. Die cijfers zijn
respectievelijk 88,2 % voor alleenstaanden zonder
kinderen, 87,3 % voor koppels zonder kinderen
en 85,6 % voor koppels met kinderen. Het
hoofd van een éénoudergezin vindt men ook
vaker terug in de categorie ‘werkzoekenden’
(22,7 % tegenover 9,8 % voor alleenstaanden
zonder kinderen, 6,7 % voor koppels zonder
kinderen en 4,5 % voor koppels met kinderen).
Alleenstaanden met kinderen zijn ook vaker
inactief (14,7 % tegenover 1,9 % voor alleenstaanden
zonder kinderen, 6 % voor koppels
zonder kinderen en 9,9 % voor koppels met
kinderen).
De kwetsbaarheid van deze gezinnen wordt niet
alleen duidelijk op de arbeidsmarkt. Ook op
andere domeinen kunnen we dit merken. Binnen
elke leeftijdscategorie zien we dat éénoudergezinnen
het grootste risico lopen op objectieve
(gemeten aan de hand van het inkomen) en subjectieve
armoede (gemeten aan de hand van het
‘aan elkaar knopen van de eindjes’). Zo ondervinden
59 % van de alleenstaande ouders moeilijkheden
om rond te komen met hun budget. Het
percentage van deze gezinnen dat een inkomen
heeft dat lager ligt dan de armoedegrens van
60 % van de mediaan 21 , is hoog (56,8 %). Koppels
zonder kinderen zijn het best beschermd
tegen armoede. Slechts 20,2 % van deze gezinnen
zegt moeilijk rond te komen met hun budget
S C È N E I V Een panoramische blik gezinnen en samenleving
en slechts 2,1 % zijn objectief gezien arm. Jongeren
zijn het kwetsbaarst (27,7 % van de jongeren
jonger dan 30 jaar zijn objectief arm). Dat
percentage daalt tot 20,9 % voor de 30-49-jarigen
en tot 11,3 % voor de 50-64-jarigen en eindelijk
tot 7 % voor de 65-plussers) 22 .
Hoewel éénoudergezinnen het meeste armoede
kennen, krijgt slechts een deel van deze gezinnen
financiële hulp krijgen onder de vorm van
alimentatie. Hoewel 40,2 % van deze gezinnen
recht heeft op onderhoudsgeld voor de opvoeding
van de kinderen ontvangt slechts 30,7 %
dit bedrag werkelijk. Wat betekent dat bijna drie
vierden deze lasten alleen moet dragen en 10 %
wacht op een tussenkomst die ze misschien
nooit zullen krijgen. Bijna twee derden van de
éénoudergezinnen heeft dus geen recht op alimentatie.
Ten slotte leggen we er de nadruk op
dat 30,3 % van de kinderen in éénoudergezinnen
hun vader bijna nooit of zelfs helemaal niet
meer zien.
Ook op het gebied van ontevredenheid over de
verschillende levensdomeinen zien we dat één-
GETUIGENIS, DAG VAN HET GEZIN,
19 JUNI 2005:
“Ik zit al 14 jaar in het systeem van verblijfsco-ouderschap
voor mijn kinderen. Vanaf het begin hadden we
veel communicatieproblemen. Wanneer mijn kinderen
bij mijn man waren, was het voor hen verboden
om mijn naam te noemen, mij te begroeten, met mij
te telefoneren. Meerdere keren heb ik geprobeerd om
‘communicatieboekjes’ te gebruiken, maar ze zijn
allemaal verdwenen. Mijn aandeel in de kosten voor
de kinderen was altijd groter. Nu de vader zelfstandige
is, betaalt hij geen euro, zelfs niet die 25 % van
de kosten die door de rechter werd vastgelegd. Het
enige antwoord van mijn advocaat is dat ik moet
wachten tot mijn kinderen volwassen zijn. In afwachting
daarvan zal het op het eind van de maand altijd
moeilijk zijn…”