EGF-NL/Families in beweging - Les Familles

P. 278
ken! Daarvoor zullen we samen nieuwe organisatievormen
moeten uitdenken om te vermijden
dat generaties elkaar de rug toekeren, een
afwachtende houding aannemen of onverschillig
worden.
Alleen als wij daartoe beslissen,
zal het gezin een baken
van solidariteit blijven
Solidariteitsacties waarbij verschillende generaties
betrokken zijn, zullen alleen tot het persoonlijk
welzijn bijdragen als deze mensen als
dusdanig worden erkend en een kader vinden
om zich te uiten in de maatschappij, die ruimer
is dan het gezin en/of de plaatselijke buurtgemeenschap.
Momenteel hebben gezinnen het
moeilijker om het overgrote deel van hun inherente
solidariteit op te nemen.
Een echt totaalbeleid moet hen steunen in hun
streven naar aanwezigheid, hulp- en zorgverlening
aan hun naasten of het nu gaat om een
geboorte, specifieke en veeleisende begeleiding
van een gehandicapt, ziek of bejaard familielid.
Dezelfde vragen duiken steeds weer op. Een
echt geëngageerd beleid zou alle gezinnen rechten
moeten verlenen en werkelijk voelbaar moeten
zijn in de praktijk, waardoor zoveel mogelijk
gezinsleden zich kunnen inzetten daar waar hun
engagement nodig lijkt. Mantelzorgers, professionele
hulpverleners, verenigingen en (weliswaar
nog te weinig) beleidsmakers trekken aan
de alarmbel en wijzen op professionele en familiale
situaties die uit de hand lopen wegens een
gebrek aan hulpmiddelen en voldoende en aangepaste
zorgverlening.
Politieke prioriteiten stellen!
Mantelzorgers begeleiden
Hoe gaan mantelzorgers (meestal vrouwen) de
dubbele gezinssolidariteit blijven waarmaken?
De sandwichgeneratie kan niet alle oplossingen
vinden voor de ondersteuning van de jonge gene-
F A M I L I E S I N B E W E G I N G
raties (kinderen en kleinkinderen) enerzijds en
tegelijkertijd instaan voor de begeleiding van
oudere, hulpbehoevende familieleden anderzijds.
Door de hogere levensverwachting duurt
ook de bereidwillige inzet voor de begeleiding
van de ouderen langer. We mogen ook de gezinnen
die dagelijks kampen met een handicap,
ziekte of hulpbehoevendheid zeker niet uit het
oog verliezen. Ook voor hen duurt de veeleisende
ondersteuning langer. Personen met een
handicap overleven hun ouders, het gebrek aan
aangepaste opvangplaatsen boezemt angst in.
Wie zal de zorg voor hun kind overnemen als zij
er niet meer zijn? Ook mantelzorgers worden
ouder, houden wij daar rekening mee? De
assistentierol van het gezin blijft voornamelijk
doorwegen op de schouders van de mantelzorgers
(vaak jonge senioren). Hoe kan het anders
als de jongere generaties gelijktijdig de al even
belangrijke en veeleisende rol van ouders,
opvoeders en werknemers combineren? Het is
niet gemakkelijk om in deze omstandigheden
ook nog als mantelzorger te fungeren, waardoor
gezinnen vaak met een schuldgevoel de ondersteuning
van hulpbehoevende familieleden uit
handen geven, met soms onherstelbare familiale
conflicten tot gevolg. Banden onderhouden vergt
vertrouwen en tijd. Er moet snel werk worden
gemaakt van een instrument ter ondersteuning
van de solidariteit tussen alle generaties, rekening
houdende met hun eigen behoeften, anders
dreigt deze solidariteit te verwateren of zelfs
zeldzaam te worden. Is dit wat de meesten
onder ons wensen?
Mantelzorgers willen ondersteuning zodat hun
aanwezigheid zo doeltreffend mogelijk is. De
opwaardering van beroepen in de sector van de
thuishulp, de dienstverlening aan personen, de
verschillende opvangmogelijkheden voor kleine
kinderen en alle opvangmogelijkheden in het
algemeen blijven een topprioriteit. Deze diensten
moeten duurzaam zijn en de sociale nadelen
wegwerken waaronder de mantelzorgers