EGF-NL/Families in beweging - Les Familles

P. 237
gepaard met de uitbouw van een maatschappij
waar ‘ouderen toegelaten’ zijn, wat bedoelt u
daarmee?
Ook al denk ik dat er dingen evolueren, toch
blijft de mishandeling van ouderen deels te wijten
aan het minderwaardige beeld dat de maatschappij
heeft van de senior. Als je niet meer
deel uitmaakt van de actieve kern, neem je een
minder belangrijke plaats in en dat voelen de
ouderen. Bovendien doen ouderen ons soms
denken aan onze eigen angsten: de angst om
zelf ouder te worden, angst voor de dood, angst
om afhankelijk te worden,… Een maatschappij
waar ‘ouderen toegelaten’ zijn, kan deze beelden
omkeren: zelfs al zijn ouderen niet meer
actief in de algemeen gangbare zin, toch hebben
zij hun plaats in de maatschappij op te eisen en
hebben zij hun maatschappelijk nut te delen,
ondanks hun verlies aan zelfredzaamheid.
Hoe kunnen we komen tot zo een maatschappij
waar ‘ouderen toegelaten’ zijn?
Dit kan via intergenerationele acties die de
ouderen opnieuw een plaats geven bij de intergenerationele
kennisoverdracht. In sommige
scholen helpen oudere personen kinderen met
studeren. Als ouderen een andere plaats krijgen
dan de plaats die zij nu hebben, zou er misschien
meer eerbied en minder mishandeling
zijn.
Vanuit preventief oogpunt dragen binnen Libr’âge
de info- en opleidingssessies bij tot de opbouw
van deze maatschappij, en dit op verzoek van
diensten of scholen, meer bepaald in het kader
van de opleiding van gezinshelpsters, artsen…
Ons doel is natuurlijk vermijden dat deze personen
‘mishandelend’ optreden tijdens hun toekomstige
contacten met oudere personen, maar
ook dat zij mishandeling kunnen opsporen en de
slachtoffers hulp kunnen bieden. Tijdens deze
ontmoetingen zeggen heel wat personen ons dat
zij zich er niet van bewust waren dat mishandeling
van ouderen voorkwam. Onze opleidings-
S C È N E I V Inzoomen op gezinnen in de samenleving
sessies trekken de discussie open en doorbreken
het taboe. De mensen durven meer praten over
mishandeling. Als er over gesproken wordt, kunnen
andere ouderen in dezelfde situatie beseffen
dat zij niet alleen zijn. Er is ook een rol weggelegd
voor de media en de sociale beleidsmakers.
Zou men armoe lijden
om een mondje meer?
Caroline Simaÿs
VAN DEN BOSCH, Karel
Centrum voor Sociaal Beleid Herman Deleeck,
Universiteit Antwerpen
Aan het onderwerp ‘gezin en armoede’ in al
zijn aspecten zou men vele boeken kunnen
wijden. In deze bijdrage wil ik stilstaan bij de
relatie tussen kinderaantal en armoede (in België).
Allereerst bekijk ik hoe deze relatie nu in
feite ligt en hoe deze over de tijd heen geëvolueerd
is. Daarna behandel ik drie belangrijke factoren
die deze relatie vormgeven: de
kinderbijslagen, de indirecte kosten van kinderen
(de concurrentie tussen zorg en betaald
werk) en de sociaal-economische verdeling van
het kinderaantal. Ik wijs daarbij op een blinde
vlek in het armoedeonderzoek, die er toe leidt
dat verborgen armoede binnen gezinnen met
volwassen kinderen niet gezien wordt. Ten
slotte ga ik kort in op de situatie van éénoudergezinnen.
“Zou men armoe lijden
om een mondje meer?”
Wat suggereert deze bekende regel uit een traditioneel
liedje over de relatie tussen gezin en
armoede? De meest letterlijke lezing is dat een
groter aantal kinderen niet noodzakelijk een stijgend
risico op armoede inhoudt. Deze lezing