Hobbitus Ille The Latin Hobbit - Latin for everyone!

de se laridum et oua in culina sua domi frigenti cogitauit –
nam intus sensit tempus cenandi nescio quo modo esse
maturum, quae res effecit ut ille miserabilior fieret.
nec quid acturum esset nec quid egisset cogitare non
potuit; nec quamobrem is relictus esset; nec quare, si
relictus esset, gobelini eum non cepissent, nec etiam quare
talis dolor capitis haberet. re uera in angulo
tenebricosissimo, ex aspectu atque e mente, tacite diu
iacuerat.
post tempus nonnullum fumisugium temptauit. quod non
est fractum, quod aliquantum bonum fuit. tum saccum
temptauit, in quo aliquantum tabaci fuit, quod aliquantum
melius fuit. tum * fila sulphurata temptauit, sed nulla
inuenire potuit, quod spes eius omnino fregit. quae res sibi
bona fuit, ut, cum mentis suae esset, assentatus est. nam
nemo scit quae ab inflammando filorum sulphuratorum
atque ab odore tabaci e foraminibus atris in isto loco
horribili elata sint. nihilominus illo tempore se ualde
opprimi sensit. sed dum omnes sinus uerberat atque
circum ipsum fila sulphurata temptat, manus sua capulum
parui ensis inuenit – parui pugionis, quem e trollis cepit,
et cuius omnino oblitus est; qui fortunate, a gobelinis non
aspectus erat, quia eum intra bracas induit.
nunc eum eduxit. qui ante oculos eius pallidus atque
hebes fulsit. “ita item lamina dryadum est,” cogitauit; “et
gobelini non multum adsunt, tamen non satis longe absunt.”
sed nescio quo modo se consolatus est. induere