Hobbitus Ille The Latin Hobbit - Latin for everyone!

urbanus fuit.
“erat tempestas terribilis; gigantes-lapidei foris erant
saxa iacientes, et in capite transitus refugium in antro
quaesiuimus, hobbitus et ego et nonnulli comites …”
“dicisne duos esse nonnullos?”
“minime. re uera magis quam duo erant.”
“ubi sunt? necati, esi, domum discessi?”
“minime. illi non aduenisse uidentur postquam sibilaui.
uerecundi, puto. uides, ualde ueremur ne tu nos plures
hospitio accipiat.”
“perge, iterum sibila! conuiuium erit mihi, ita uidetur, et
non multum interest quod unus aut duo plures adsunt,”
Beorn fremuit.
Gandalphus iterum sibilauit; sed paene ante is destitit
quam Norius et Orius adfuerunt, nam, si tu meministi,
Gandalphus illis dixerat ut bini quaque quinque momenta
temporis uenirent.
“saluete!” Beorn inquit. “celerius uenistis – ubi se
abdidistis? uenite, e latibulo exsilientes!”
“Norius, tibi seruio, Orius, tibi …” dicere coeperunt;
sed Beorn eos interpellauit.
“uobis gratias! cum auxilium uestrum uoluero, id
rogabo. considite ut narrare fabulam nostram pergamus aut
hora cenandi erit antequam illa finita est.”
“cum primum dormiebamus,” Gandalphus continuabat,
“rima quaedam in tergo antri aperta est; gobelini egressi
hobbitum et nanos et copiam mannorum rapuerunt –”