Hobbitus Ille The Latin Hobbit - Latin for everyone!

periculosum facias et, me non aspiciente, auferas quidquid
possis – pro illis? habebisne partem aequam? noli rei
credere! si uiuus abscesseris, felix eris.”
nunc Bilbo sentire coepit se ualde incommodum esse.
quandocumque oculus Smaugis errabundus, eum in umbris
quaerens, trans eum fulgebat, ille horruit et a desiderio
inexplicabili excurrendi atque se patefaciendi atque
Smaugi omnia uera dicendi captus est. re uera, male
periclitatus est ne a dracone incantaretur. animo autem a
pauore recepto, rursus locutus est.
“omnia non scis, O Smaug Magne,” inquit. “non aureum
solum nos huc tulit.”
“ha! ha! ‘nos’ confiteris,” Smaug risit. “quare non dicis
‘nos quattuordecim’ ut rem perficias, Domine Numere
Fortunate? mihi placet audire te officia altera in his
regionibus praeter aurum meum habuisse. ergo, forsitan,
tempus tuum non omnino perdas.
“nescio si tibi occureret te, etiamsi aurum minutatim
furari posses – quae res circa centum annos occupabit – id
iampridem ferre non posse? in latere montis non multum
usui est? in silua non multum usui est? pro fidem! quid de
uectura? quid de custodibus armatis atque uectigale?” et
Smaug magna uoce risit. ei fuit cor malum atque callidum,
et sciuit coniecturas suas non longe abesse, quamquam
suspicatus est Homines-Lacus consilia praestare, quos in
animo habere ut maximam partem spoliae in oppido iuxta