Hobbitus Ille The Latin Hobbit - Latin for everyone!

mixta, in corde Bilbonis scatebat: ille dies innumerabiles
praetermissos sine luce aut spe meliorum aspexit, saxum
durum, pisces frigidos, furtiue serpentem susurrantemque.
quae sententiae omnes in fulgore puncti temporis
praeterierunt. Bilbo horruit. tum satis subito in fulgore
altero, quasi ui noua atque uoluntate sublatus, saluit.
qui non fuit magnus saltus hominis, sed saltus in
tenebris. directe super caput Golli saluit, septem pedes
prorsum, tres in aerem; quidem, utinam sciuerit, uix uitauit
quin caput in arcu humili meatus tunderet.
Gollum se retrorsum iecit et, dum hobbitus superuolat,
eum prehendit, sed tardius: manus in aere tenui crepuerunt,
et Bilbo, in pedes robustos aeque decidens, secundum
cuniculum nouum properauit. nec se uertit ad uidendum
quid Gollum ageret. primum fuit sibilans atque maledicens
paene ad calces, quod tum destiterunt. statim stridor, qui
sanguinem coagulauit, odii atque desperationis plenus
uenit. Gollum uictus est. non ulterius ire ausus est.
amiserat; praedam amiserat, etiam rem solam, quam
umquam curauerat, amiserat, scilicet pretiosum suum.
stridor cor Bilbonis ad os intulit, sed etiam perrexit. nunc
tam hebes quam imago, sed minax, in tergo uenit uox:
“fur, fur, fur! Baggins! id odimus, id odimus, in
aeternum id odimus!”
tum silentium fuit, quod quoque Bilboni minari uisum
est. “si gobelini adeo adsunt ut ille eos odoraret,”
cogitauit, “tum eum, qui stridebat atque maledicebat,