Hobbitus Ille The Latin Hobbit - Latin for everyone!

piscium, dentibus gobelinorum, conchis madidis, parte
alae uespertilionis, saxo acuto quo dentes suos acueret, et
ceteris foedis. quid alii in sinibus tenerent cogitare
conatus est.
“culter!” postremo inquit.
“falsum!” Bilbo inquit, qui suum tempus nescio quid
abhinc amiserat. “coniectura ultima!”
nunc Gollum multo in statuo peiore fuit quam cum Bilbo
ouum-quaestionem rogauerat. sibilauit atque balbutiuit
atque se rursum prorsum uacillauit, atque pedes in solum
tundit, atque se sinuauit torsitque; sed etiam coniecturam
ultimam perdere non ausus est.
“festina!” Bilbo inquit. “sum exspecto!” audax et laetus
uideri conatus est, sed non sensit se omnino certum esse
quomodo ludus finiretur, num Gollum recte coniceret
necne.
“tempus est!” inquit.
“linum aut nihil!” Gollum ululauit, quod non satis
iustum fuit – duas coniecturas simul addere.
“ambae sunt falsae,” Bilbo ualde releuatus clamauit; et
statim exsiluit, tergum suum ad murum proximum posuit, et
paruum ensem porrexit. sciuit, sane, ludum aenigmatum
esse sacrum atque antiquissimum, et etiam animalia
scelesta, cum eum luderent, uereri ne fraudarent. sensit
autem se huic mucoso non credere ut illud in re angusta
promissum ullum seruaret. ex quo, excusatione qualibet
praelata, laberet. praeterea, quaestio ultima illa non fuerat