Hobbitus Ille The Latin Hobbit - Latin for everyone!

campos infra deponerentur.
Dominus Aquilarum negauit se ferre eos aliquo prope
locos in quibus homines habitabant. “illi arcus ingentes
taxeos in nos intendent,” inquit, “nam nos uenari oues suas
putauerint. aliis temporibus recte iudicauerint. minime!
laetamur nos fraudauisse gobelinos uenationis suae, et
laetamur gratias tibi nostras referre, sed nos pro nanis non
periclitabimur in campis meridianis.”
“ita sit,” Gandalphus inquit. “ferte nos quo et tam
quatenus quam uultis! iam ualde fecistis pergratum nobis.
sed interim ad extremam inopiae uenimus.”
“fame paene morior,” Bilbo tenui uoce parua inquit,
quam nemo audiuit.
“quae res fortasse reficeri potest,” Dominus Aquilarum
inquit.
serius ignem clarum in pluteo saxi, circum quem figuras
nanorum coquentes et odorem iucundum torrentis facientes
uidere potueris. aquilae cuniculos, lepores, et ouem
paruam portauerant. nani omnia parauerunt. Bilbo adeo
fessus fuit ut rem non iuuaret, praeterea cuniculos
deglubendi aut carnem consecandi non satis peritus, nam
eam accipere a lanione iam paratam ad coquendam
solitus. Gandalphus quoque, parte sua in accendendo ignis
perfecta, iacebat, quod Oinus et Gloinus * igniaria sua
amiserant. (nani etiamnunc filis sulphuratis non utuntur.)
itaque facinora audacia Monium Nebulosorum finita
sunt. mox Bilbo sensit et stomachum suum esse plenum