Hobbitus Ille The Latin Hobbit - Latin for everyone!

his auditis, Bilbo – nam nani in saxis super saeptum, in
quo sedebat, fuerunt – secum cogitauit, “pro fide! estne id
de quo cogitare incipiebant? estne semper miser ego, cui
eos a difficultatibus eorum liberandum est, postquam
saltem magus discessit. quidcumque acturus sum? me
sciuisse oportet fore ut aliquid mali mihi in fine
contingeret. non puto me rursus uidere uallem infelicem
Conuallis pati posse, nec istam portam uaporantem!!!”
illa nocte miserrimus fuit et uix dormiuit. proximo die
nani omnes in diuersis partibus errabant; alii mannos infra
exercebant, alii in lateribus montis uagabantur. per totum
diem Bilbo tristis in sinu gramineo sedens saxum
intuebatur, aut ad occidentem per ingressum angustum.
insolenter sentit se exspectare aliquid. “fortasse magus
repente redibit hodie,” secum cogitauit.
cum caput sustulisset, partem paruam siluae procul
uidere potuit. sole ad occidentem se uertente, erat fulgor
flauus in tecto illius longe absenti, quasi lux folia pallida
ultima cepit. mox globum luteum solis ad aequalem oculis
suis descendentem uidit. ad ingressum iit et ibi, pallida
atque hebes super oram Orbis terrarum fuit tenuis luna
noua.
tum cum maxime post se crepitum acrum audiuit. ibi in
lapide glauco in gramine fuit turdus ingens, paene tam
niger quam carbo, pectus cuius flauum maculis atris
lentiginosum. crepita! cochleam ceperat, quam in lapidem
pulsabat. crepita! crepita!