Hobbitus Ille The Latin Hobbit - Latin for everyone!

saliens tum in aerem ascendebat. Bilbo magnum aceruum
thesauri scandebat. mox in summa stetit, et etiam perrexit.
tum uiderunt eum parumper consistere atque se demittere;
sed rationem nesciuerunt.
fuit Arkenlapis, Cor Montis. ita Bilbo a descriptione
Thorini coniecit; sed duae quidem talium gemmarum esse
non potuerunt, etiam in tale aceruo mirabili, etiam in orbe
terrarum omni. semper dum ascendit, idem coruscans
candidum ante eum fulgurabat et ad ipsum pedes eius
ducebat. in globum paruum lucis pallidae lente crescebat.
nunc, ut illum appropinquabat, ille scintilla tremula
colorum multorum, qui repercussi atque confracti a luce
facis eius quassata, in summo tingebatur. postremo illum
despexit, et animam continuit. magna gemma ante pedes
eius luce sua interiore fulgebat, et nihilominus, caesa et
fabricata a nanis, qui eam e corde montis multo ante
effoderant, omnem lucem, quae in eam decidit, cepit atque
in decem milia scintillas nitoris albi tincti cum fulgoribus
iridis mutauit.
repente bracchium Bilbonis ad eam tetendit, ab
incantamento eius ductum. manus parua circum eam claudi
non potuit, nam gemma fuit magna atque grauis; sed eam
sustulit, et, oculis clausis, eam in sinum altissimum posuit.
“nunc ego quidem effractarius!” ille cogitauit. “sed puto
me de ea nanis narrare oportere – nescio quo tempore.
dixerunt me posse partem meam carpere atque eligere; et
credo me eam electurum esse, si illi omnia cetera