Hobbitus Ille The Latin Hobbit - Latin for everyone!

papiliones nihili putauerunt, et, cum de aura amoena, quam
sentire non potuerunt quod ad ascendendum grauiores
fuerunt, illis dixisset, modo iratiores facti sunt.
illa nocte, frusta ultima atque micas cibi ederunt; et mane
proximo cum experrecti essent primo animaduerterunt se
etiam esurienter esurire, et secundo pluere, guttis hic et
illic grauiter cadentibus in solum siluae. quae res modo
eos monuit etiam sitienter sitire, sed non effecit ut
releuarentur: non sitim terribilem leuare potes astando sub
quercibus giganteis et exspectando guttam fortuitam quae
in linguam tuam decideret. frustum solum consolationis a
Bombure casu uenit.
qui, repente experrectus, caput suum radens surrexit. ubi
esset, nec quare se esse adeo esuriens sentiret, nequaquam
intellexit; nam omnium rerum, quae acciderant cum iter
illo mane Maio iampridem incepissent, oblitus est.
conuiuium apud hobbitum fuit nouissima res quam ille
meminerat, et uix potuerunt facere quin fabulae eorum de
multis facinoribus, quae ex quo tempore susceperant,
crederet.
cum nihil cibi esse audiuisset, consedit et lacrimauit,
nam sensit se infirmissimum atque instabilem in cruribus
esse. “quare umquam experrectus sum?” clamauit.
“somnia tam pulchra habebam. somniabam me ambulare in
silua similis huic, modo a facibus in arboribus atque
lucernis e ramis pendentibus atque ignibus humi