Hobbitus Ille The Latin Hobbit - Latin for everyone!

uenatus erat donec, ira sua frigida ab aurora facta, rediit ut
in lecto aureo cubaret – et uires nouas colligeret. negauit
fore ut furtum aut obliuiscatur aut ignoscat, etiamsi mille
annorum eum in saxum fumans uerterint, sed morari ei
suffecit. lentus atque tacitus ad latibulum rursus repsit, et
oculos semi-clausit.
cum mane aduenisset, terror nanorum decreuit.
intellexerunt talia pericula in talem custodem tractando
esse ineuitabilia, et quaesitionem relinquere non iam
prodesse. neque nuncipsum discedere potuerunt, quam rem
Thorinus indicauerat. manni aut amissi aut necati erant, et
aliquando illis manendum fuit antequam Smaug adeo
uigilias remisit ut a uia longa ire pedibus auderent. felicter
satis copiarum seruauerunt quae illis aliquando
sufficerent.
diu disputabant quid acturum esset, sed quomodo
Smaugem dimittant cogitare non potuerunt – quae res
semper infirmitas consiliorum fuerat, sicut Bilbo in animo
habuit mentionem facere. tum in morem populi, qui in
diuersas sententias omnino distracti sunt, in hobbitum
mussare coeperunt, eum condemnantes propter illas res,
quae primum sibi ualde placuerant: propter poculam
ablatam atque iram Smaugis praemature commotam.
“quomodo aliter effractarius rem agat, existimatis?”
Bilbo iratus rogauit. “ego dracones caedendos non
conduxi, quod est opus bellatorum, sed thesaurum
furandum. quam rem incepi quam optime possum.