χρόνια - Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο

11
14
12
ρεύτηκε σε επιστήθιο φίλο του, «…θα έπρεπε να σφίξω τα τόσα χέρια που είναι βαμμένα
με το αίμα του αδελφού μου, κι' αυτό Α όχι, δεν μπορώ να το κάμω ακόμα…». Όπως όμως
καταδεικνύεται στη συνέχεια, το Πολυτεχνείο φαίνεται να ήταν ο χώρος στον οποίο
διοχέτευσε με δυναμισμό και συνέπεια τις πολιτικές του πεποιθήσεις.
Η ακαδημαϊκή καριέρα του Δημοσθένη Πρωτοπαπαδάκη ξεκινά με την εκλογή
του το 1908 ως τακτικού Καθηγητού στο μάθημα της Σιδηροδρομικής στο «Σχολείο
Βιομηχάνων Τεχνών» και η παρουσία του, μαζί με εκείνη του Ιωάννη Αργυρόπουλου,
σηματοδοτεί την αναβάθμιση του κλάδου στο Ίδρυμα. Μετά την αλλαγή του 1914 (Ν.
388/1914) και τη μετονομασία του «Σχολείου» σε «Εθνικόν Μετσόβιον Πολυτεχνείον»,
ο Δ. Πρωτοπαπαδάκης κατέλαβε την έδρα της Σιδηροδρομικής. Η σταδιοδρομία του
όμως εκεί διεκόπη προσωρινά το 1917, καθώς άγγιξαν και το Πολυτεχνείο οι πολιτικές
διαμάχες της εποχής, αφού το Φθινόπωρο του 1917 απολύθηκαν επτά καθηγητές του
ιδρύματος, μεταξύ δε αυτών και ο Δημοσθένης Πρωτοπαπαδάκης, ο οποίος μάλιστα,
μαζί με τον Γ. Κονοπισόπουλο, Καθηγητή της Ατμομηχανικής, Κινηματικής και κατασκευής
Μηχανών, εξορίστηκαν στο φρούριο Ιτζεδίν της Σούδας ως «βασιλόφρονες
και γερμανόφιλοι». Με την αλλαγή του Πολιτικού σκηνικού, ο Δ. Πρωτοπαπαδάκης
επανέρχεται στο ΕΜΠ και τον Σεπτέμβριο του 1922 (29/9) θα διεκδικήσει τη θέση
του Κοσμήτορα της Σχολής με αντίπαλό του τον Άγγελο Γκίνη. Ο τελευταίος εξελέγη
πανηγυρικά με 26 ψήφους έναντι μίας του Δ. Πρωτοπαπαδάκη. Και το 1928, μετά τον
θάνατο του Ά. Γκίνη, έθεσε πάλι υποψηφιότητα με αντίπαλο τον Αλ. Βουρνάζο, στη
συνέχεια δε, παραιτουμένου του Βουρνάζου, τον Δημ. Λαμπαδάριο ο οποίος και εξελέγη
Διευθυντής και με βάση τον Ν. 3940/1928 πρώτος Πρύτανης του Ιδρύματος. Το
1933 παραιτήθηκε ο Λαμπαδάριος διαμαρτυρόμενος για τις επεμβάσεις του κυβερνώντος
τότε Λαϊκού Κόμματος. Στις εκλογές που ακολούθησαν, ο Δ. Πρωτοπαπαδάκης
εξελέγη Πρύτανης του ΕΜΠ για τη διετία 1933-1935 με 17 ψήφους έναντι 12 του
αντιπάλου του Κων/νου Μαλτέζου στην τρίτη ψηφοφορία. Μετά την καταστολή του
στρατιωτικού κινήματος τον Μάρτιο του 1935 και σε εφαρμογή της Κ΄ Συντακτικής
πράξεως από την κυβέρνηση Παναγή Τσαλδάρη, απολύθηκαν από το Πολυτεχνείο
7 καθηγητές με τη κατηγορία της άμεσης ή έμμεσης συμμετοχής τους στο Κίνημα. Η
στάση του Δ. Πρωτοπαπαδάκη, παρά τους προσωπικούς και οικογενειακούς λόγους
που θα μπορούσε να προβάλλει ως δικαιολογία, ήταν αντίθετη προς τις απολύσεις
και κατά γενική ομολογία έκανε ό,τι μπορούσε για την επαναπρόσληψή τους (που
πραγματοποιήθηκε τον επόμενο χρόνο) όπως ομολόγησαν και ο διάδοχός του στην
144 Κ Ω Ν Σ Τ Α Ν Τ Ι Ν Ο Σ Ι . Τ Ο Υ Μ Π Α Κ Α Ρ Η Σ