χρόνια - Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο

14
15
κυρας το 1828. Η οικογένεια του Σέχου, καπεταναίων του Σουλίου, έλαβε ενεργό
μέρος στον αγώνα για την εθνική παλιγγενεσία και έδωσε πολλά θύματα. Κυρίαρχη
μορφή η ηρωική Δέσποινα Σέχου, η οποία μετά την πολιορκία του Σουλίου και την
εγκατάλειψη τούτου από τους κατοίκους του στις 15 Δεκεμβρίου του 1803, κινήθηκε
με πολλά γυναικόπαιδά τους προς την Πάργα. Διωκόμενη από τους Τούρκους μαζί
με τις δυο κόρες της, τις δυο νύφες της και τα έξι εγγόνια της, κατέφυγε στον πύργο
του Δημουλά, απ' όπου συνέχισε να πολεμάει. Όταν έπαψε να υπάρχει οποιαδήποτε
ελπίδα σωτήριας επέλεξε, ανήμερα Xριστουγέννων, μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια
της, αντί της σκλαβιάς το θάνατο. Έβαλε φωτιά στην πυριτιδαποθήκη και όλοι έφυγαν
από τη ζωή παρασέρνοντας στο θάνατο και τους Tούρκους που είχαν αρχίσει να
εισέρχονται στον πύργο. Πολλά ακόμα μέλη της οικογένειας Σέχου σκοτώθηκαν στον
αγώνα του 1821, όπως τα γνωστά παλικάρια, ο Λάμπρος και ο Φώτος Σέχου, ενώ κατά
την Έξοδο από την Iερή πόλη του Mεσολογγίου χάθηκαν η γυναίκα του Φώτου και
τα δυο ανήλικα παιδιά τους [15].
Ο Ιωάννης Σέχος μετά τη Σχολή Ευελπίδων, από την οποία απεφοίτησε το 1849,
εσπούδασε Γεφυροδοποιία στο Παρίσι. Με το διορισμό του στο Πολυτεχνείο ανέλαβε
πέραν της Μηχανικής (και της Στατικής) και τη διδασκαλία της Υδραυλικής. Το μάθημα
της Μηχανικής εδίδαξε μέχρι το 1874, οπότε απαλλάχθηκε από τα καθήκοντά του.
Επανήλθε στο Πολυτεχνείο το 1879 ως καθηγητής της Οικοδομικής, την οποία με ένα
σύντομο διάλειμμα (1880-1882) συνέχισε να διδάσκει μέχρι το 1888.
Ο Σέχος είχε φήμη ικανοτάτου διδασκάλου και ήταν ιδιαίτερα αγαπητός μεταξύ
των σπουδαστών του. Είναι χαρακτηριστικό το ότι οι σημειώσεις των «Μαθημάτων
Οικοδομικής» (φωτ. 15) τα οποία παρέδιδε στους σπουδαστές της Αρχιτεκτονικής (του
Σχολείου των Τεχνών) ελιθογραφήθηκαν το 1886 με δαπάνη των ιδίων των σπουδαστών
(!) της Γ΄ και της Δ΄ τάξης. Ο Σέχος αποστρατεύθηκε ως υποστράτηγος του
Μηχανικού το 1887, πολιτεύθηκε και εξελέγη αρκετές φορές βουλευτής Κερκύρας.
Απέθανε το 1901 [4].
Στην περίοδο αυτή τα μαθήματα της Μηχανικής διδάσκονται και στους τρεις
κλάδους της Βιοτεχνικής Σχολής του Σχολείου των Τεχνών (Μηχανικών, Αρχιτεκτόνων
και Χωρομετρών). Όπως προκύπτει από το πρόγραμμα του «σχολαστικού έτους»
1872-1873 η Μηχανική εδιδάσκετο και στο δεύτερο και στο τρίτο έτος των σπουδών.
Από το πρόγραμμα αυτό συνάγεται επίσης ότι στο τέταρτο έτος σπουδών των
κλάδων Μηχανικών και Αρχιτεκτόνων εισάγεται (για πρώτη φορά) ένα νέο μάθημα
(άρρηκτα συνδεδεμένο με τη Μηχανική), το μάθημα της «Αντίστασης της Ύλης». Η
ιστορία του συγκεκριμένου μαθήματος (το οποίο διδάσκεται μέχρι σήμερα στο Ίδρυμα)
είναι άρρηκτα συνυφασμένη με την παρουσία στο Σχολείο ενός νέου καθηγητού,
του Αναστάσιου Σούλη (φωτ. 16). Στον Α. Σούλη θα αφιερώσουμε ικανό αριθμό από
τις επόμενες παραγράφους δεδομένου ότι ο γράφων τον θεωρεί πρωτεργάτη της
οριστικής καταξίωσης των μαθημάτων Μηχανικής και θεμελιωτή του μαθήματος
της Αντοχής των Υλικών.
6. Περίοδοι Δημητρίου Αντωνοπούλου (1873-1876) και Γερασίμου Μαυρογιάννη
(1876-1878): Η απέκδυση του στρατιωτικού χιτώνα από τη Μηχανική
Το 1873 ο Διευθυντής του Σχολείου Δ. Σκαλιστήρης αναλαμβάνει τη Διεύθυνση του
Τμήματος Δημοσίων Έργων στο Υπουργείο Εσωτερικών και παραδίδει τη Διεύθυνση
του Σχολείου στον ταγματάρχη του Μηχανικού Δημήτριο Αντωνόπουλο. Από τις
πρώτες ενέργειες του Αντωνοπούλου είναι ο διορισμός το Φεβρουάριο του 1874 του
Α. Σούλη ως άμισθου, σε πρώτη φάση, καθηγητή της Μηχανικής σε αντικατάσταση
του Ι. Σέχου. Ο Σούλης αποδέχεται το διορισμό και είναι ο πρώτος μη στρατιωτικός
καθηγητής που αναλαμβάνει τη διδασκαλία του μαθήματος της Μηχανικής μετά
μακρά σειρά αξιωματικών του Μηχανικού (Τσέντνερ, Βλάσης, Ηπίτης, Σκαλιστήρης,
Σέχος) οι οποίοι σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα εδίδασκαν το μάθημα μέχρι τότε, με
34 Σ Τ Α Υ Ρ Ο Σ Κ. Κ Ο Υ Ρ Κ Ο Υ Λ Η Σ