χρόνια - Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο

αθλητής. Έτσι, οι συνεχείς αναφορές του καθηγητή για ανάγκη συμμετοχής του σε
Παγκόσμια Συνέδρια, Διεθνή Συμπόσια, Σεμινάρια Πανεπιστημιακού Αθλητισμού κ.ά.
γινόντουσαν πάντα δεκτές. Ζητάει (1952) – και το ΕΜΠ αμέσως το αποδέχεται – να
μεταβεί στην Ευρώπη (Ιταλία, Αυστρία, Γερμανία) για μελέτη σύγχρονης οργάνωσης
και λειτουργίας των Γυμναστηρίων, προκειμένου να ικανοποιηθεί το πάγιο αίτημά
του (από το 1937) για ανάπτυξη σύγχρονων υποδομών. Κατόπιν όλων αυτών των
προσπαθειών, το 1957 αρχίζει να λειτουργεί γυμναστήριο ευρωπαϊκών προδιαγραφών,
το οποίο συμπεριέλαβε και εξοπλισμό φυσικοθεραπείας, με αποτέλεσμα να
χρησιμοποιείται ευρέως και από το προσωπικό του ιδρύματος.
Στα μέσα της δεκαετίας του '60 και αφού διαφαινόταν η διεύρυνση του φοιτητικού
κοινού, ο Π.Θ. επιμένει με συνεχείς αναφορές του προς την πρυτανεία και τη
Γ.Γ. Αθλητισμού (μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1975) για τη δημιουργία κολυμβητηρίου
και σταδίου με κερκίδες στη σχεδιαζόμενη από τότε νέα πολυτεχνειούπολη
στου Ζωγράφου, «προκειμένου υπό τους χώρους των κερκίδων να λειτουργήσουν
διάφορα αθλητικά τμήματα» (εισηγητικό σημείωμα προς Συμβούλιο Σωματικής
Αγωγής, 1974).
9. Δόλιχος Δρόμος – εκκίνηση στην
Αρχαία Ολυμπία
3. Η πο λ υΜ Ε ρ Η Σ δ ρΑ Σ Η το υ Π . Θ. ω ς Π Α ρΑ Μ Ε τ ρ ο ς
π ρ ο β ο λ Η Σ το υ Ε Μ Π σ το ν το Μ Ε Α το υ αθλ η τ Ι Σ Μ ο ύ
Η δράση του Π.Θ. σχεδόν σε κάθε τομέα σχετικό με τον αθλητισμό της μεταπολεμικής
περιόδου θέτει στο επίκεντρο των εξελίξεων και το ΕΜΠ ενώ αντιστρόφως, το
κύρος του ιδρύματος –όχι απλά ως ακαδημαϊκού αλλά και– ως κοινωνικού φορέα,
υποστηρίζει τις πολύπλευρες ενέργειες και ιδιότητες του καθηγητή του. Ουσιαστικά,
το ΕΜΠ, μέσω του Π.Θ., είχε βαρύνοντα ρόλο στον έλεγχο και την οργάνωση
ολόκληρου του Πανεπιστημιακού Αθλητισμού (και όχι μόνον), γιατί ο καθηγητής
Σωματικής Αγωγής από τη δεκαετία του 1930 ανήκε στους «Άρχοντες των Αγώνων»
και ήταν πρόεδρος οργανωτικών επιτροπών των μεγάλων συναντήσεων του
Ακαδημαϊκού Αθλητισμού. Επιπλέον, από το 1946 έως το 1973, έτος κατά το οποίο
ζήτησε δημοσίως από τους συναδέλφους του να μην τον προτείνουν εκ νέου για
την προεδρία («Βραδυνή», 14-9-93), διατέλεσε για 27 συνεχή έτη πρόεδρος της
Συντονιστικής Επιτροπής Αθλητισμού των Ανωτάτων Σχολών και από τη θέση αυτή
ηγείτο όλων των αθλητικών αποστολών των Ελλήνων φοιτητών κατά τους Παγκόσμιους
Φοιτητικούς Αγώνες Πανεπιστημίων (Μόσχας, Μονάχου, Ρώμης, Τορίνο,
Βιέννης, Βουδαπέστης, Σόφιας, Μαδρίτης) αλλά και των επίσημων αθλητικών αποστολών
της Ελλάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα,
στους Μεσογειακούς και στις Βαλκανιάδες. Από τη δεκαετία του '50 έως το 1973
κατάρτισε κάθε πιθανό σχέδιο οργάνωσης αθλητισμού σε όλα τα επίπεδα, ακόμα
και της Γ.Σ.Ε.Ε. και άλλων σωματείων, γιατί πίστευε στη βελτίωση των όρων ζωής
των εργαζόμενων μέσω της άθλησης (αρχείο Π.Θ.). Παράλληλα, είχε συμμετοχή
και σε πλήθος κοινωνικών φορέων πολύ ευρύτερων ενδιαφερόντων, όπως π.χ. η
ιδιότητά του ως κοσμήτορα στο Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών και η δράση του
υπό την αιγίδα του Ερυθρού Σταυρού.
Ως σύμβουλος του ΣΕΓΑΣ, αναπτύσσει μεγάλη δραστηριότητα για την οργάνωση
και λειτουργία των γυμναστικών συλλόγων όλης της χώρας, συντάσσοντας ο ίδιος
την εγκύκλιο που αφορά τα αθλητικά σωματεία, με στόχο την προώθηση της αγωνιστικής,
την κρατική ενίσχυση των αθλητών του στίβου, την ίδρυση κλιμακίων του
κλασσικού αθλητισμού, την οργάνωση σεμιναρίων για επιμόρφωση των Διοικήσεων
και των Τεχνικών κατά περιφέρειες, την ίδρυση Κέντρων Ιατρικών Ελέγχων στα Εθνικά
Στάδια κ.ά., πολλά από τα οποία αποτελούν τη βάση για δημιουργία μη εμπορευματικού
αθλητισμού (βλ. Σχέδιο Εγκυκλίου Π. Θεοδωρακάκου). Ομοίως, ως πρόεδρος των
Ε Ν Ο Τ Η Τ Α I : Α Π Ο Τ Η Ν Ι Σ Τ Ο Ρ Ι Α Τ Ο Υ Π Ο Λ Υ Τ Ε Χ Ν Ε Ι Ο Υ
231