χρόνια - Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο

4
όμως δεν δεχόταν να πληρώσει αυτό το ποσό και κατέφυγε στα δικαστήρια. Επειδή
όμως διαφαινόταν ότι το Ελληνικό Κράτος και η Ε.Ε.Μ.Λ θα εμπλέκονταν σε έναν
δικαστικό αγώνα, που όπως φαινόταν δεν θα τελείωνε εύκολα, γι’ αυτό το λόγο, ο Χ.
Τρικούπης και Φ. Νέγρης –διευθυντής της εταιρείας– συμφώνησαν στην αναστολή
του δικαστικού αγώνα και στη διάθεση του διαφιλονικούμενου κεφαλαίου για την
κατασκευή σιδηροδρομικού δικτύου στην Αττική με ευνοϊκούς, όπως φαίνεται, όρους
για το Ελληνικό Δημόσιο. Έτσι ο Χ. Τρικούπης, ως πρωθυπουργός πλέον, υπέγραψε
σύμβαση, το Μάιο του 1882 (Νόμος ΑΜΖ΄/ 22.6.1882) με την Ε.Ε.Μ.Λ. (Πρόεδρος
Διοικητικού Συμβουλίου: Δ. Μουτσόπουλος) για την κατασκευή, μέσα σε τρία χρόνια
της γραμμής Αθηνών – Λαυρείου, με διακλάδωση Ηράκλειο (ή Χαλάνδρι) –Κηφισιά,
συνολικού μήκους εβδομήντα έξι χλμ. [8] με τους εξής σταθμούς: Αθήνα (σταθμός Πελοποννήσου),
Ηράκλειο, Χαλάνδρι, Γέρακας, Κάντζα, Λιόπεσι, Κορωπί, Μαρκόπουλο,
Καλύβια, Κουβαράς, Κερατέα, Δασκαλιό, Λαύρειο [9] .
Πραγματικά στις 4 Μαΐου του 1882 υπογράφτηκε σύμβαση μεταξύ του ελληνικού
κράτους και της Εταιρείας Μεταλλουργείων Λαυρείου για την κατασκευή της σιδηροδρομικής
γραμμής [10] . Η E.E.M.Λ. με αυτή τη σύμβαση ανέλαβε την υποχρέωση
να κατασκευάσει σιδηροδρομική γραμμή με δύο διακλαδώσεις. Η μία όπως είναι
φυσικό θα έφτανε στο Λαύρειο και η δεύτερη διακλάδωση θα εξυπηρετούσε τις
περιοχές Μαρούσι, Κηφισιά και Στροφύλι. Επίσης αναλάμβανε την υποχρέωση να
δημιουργήσει μια ανώνυμη εταιρεία για να της μεταβιβάσει το προνόμιο κατασκευής
και εκμετάλλευσης της γραμμής για 99 χρόνια [11] . Έτσι το Δεκέμβριο του 1882
συστήνεται η εταιρεία «Σιδηρόδρομοι Αττικής» με μοναδικό μέτοχο την Εταιρεία
Μεταλλουργείων Λαυρείου και με μετοχικό κεφάλαιο 6.000.000 δρχ. Η ανάπτυξη της
Εταιρείας Μεταλλουργείων Λαυρείου αλλά και του Λαυρείου ήταν τόσο έντονη που
τα δρομολόγια ξεκίνησαν μέσα στα επόμενα τρία χρόνια. Συγκεκριμένα το μετοχικό
κεφάλαιο που μόλις αναφέρθηκε θα καταβαλλόταν σε τρία χρόνια και μέσα σ’ αυτό
4. Θορικό (Γ. Ιατρού, Το
κινηματρογραφικό πλατώ της
Λαυρεωτικής σ. 132)
5. Λαύρειο, από τη σειρά ντοκιμαντέρ
του Δ. Γρηγοράτου (Γ. Ιατρού, Το
κινηματρογραφικό πλατώ της
Λαυρεωτικής)
6. Η γέφυρα του Θορικού
5
6
[8] Λ. Παπαγιαννάκης, Οι Ελληνικοί Σιδηρόδρομοι, (1182-1910), Μ.Ι.Ε.Τ, Αθήνα 1990, σ. 119-122.-Κ.
Ανδρουλιδάκης, «Σιδηρόδρομοι του Λαυρείου: Η σύνδεση με την Αθήνα και τα τοπικά δίκτυα που χρησιμοποιούσαν
οι δυο μεταλλευτικές εταιρίες», «Επτά Ημέρες», της εφημ «Καθημερινή», 6-7.1.1996, σ.
18.-Ν. Κτενιάδης, Οι πρώτοι Ελληνικοί Σιδηρόδρομοι, Τυπ. Καλέργη, Αθήναι, 1936.-Γ. Δερμάτης, Τοπία
και μνημεία της Λαυρεωτικής, Λαύρειο 1994, σ. 190-191-Γ. Δερμάτης, Το Λιμάνι των Εργαστηρίων του
Λαυρείου, Εκδ. Οργανισμός Λιμένος Λαυρείου 2003, σ. 72.
[9] Ν. Νικητίδης, «Το Θηρίο του Λαυρίου», δημοσίευση στο περιοδικό «ΕΝΑ», το Νοέμβριο του 1985.
[10] Α. Κορδέλλας, «Ο Μεταλλευτικός Πλούτος και αι αλυκαί της Ελλάδος», Εν Αθήναις, 1902, σ. 64.
[11] Ο σιδηρόδρομος Αθηνών –Λαυρίου : σύντομο ιστορικό-αναγκαιότητα και προοπτικές επαναλειτουργίας.
Σύλλογος «Φίλοι του Σιδηροδρόμου», Στ΄ Επιστημονική Συνάντηση Ν.Α. Αττικής, Μαρκόπουλο
1995, σ. 483-484.
Ε Ν Ο Τ Η Τ Α Ι Ι :
Τ Ε Χ Ν Ι Κ Α Ε Ρ Γ Α , Ε Ν Ε Ρ Γ Ε Ι Α , Δ Ι Κ Τ Υ Α & Υ Π Ο Δ Ο Μ Ε Σ
389