χρόνια - Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο

1. Η εξέλιξη της περιμέτρου
του λιμανιού έως το 1923.
Στον πίνακα απεικονίζεται η μορφή
της ακτογραμμής των αρχών του
19ου αιώνα, η κατάσταση που
προέκυψε από τα λιμενικά έργα
το 1923 και ενδιάμεσες μελέτεςπροτάσεις
από το περιοδικό
Έργα, 38/ 30 Δεκεμβρίου 1926.
επιχωμάτωση όπως σε προγενέστερη φάση είχε προβλεφθεί) του έλους και την κατασκευή
των εξωτερικών λιμενοβραχιόνων Θεμιστοκλέους και Κράκαρη μετατοπίζοντας
ουσιαστικά το όριο του λιμανιού δυτικότερα. Η κατασκευή των λιμενοβραχιόνων ολοκληρώθηκε
το 1907 [5] . Μάλλον ο Λαζαρίμος, υλοποίησε μέρος της ιδέας Quellennec.
Αυτή η απόφαση υπήρξε καθοριστική για τη μελλοντική λιμενική και πολεοδομική
οργάνωση του Πειραιά. Η επιχωμάτωση του έλους είχε σχεδιαστεί το 1834 για λόγους
υγιεινής αλλά και στα πλαίσια της συμμετρικής πολεοδομικής οργάνωσης από τους
Στ. Κλεάνθη και Εδ. Σάουμπερτ. Οι αλλαγές συνδυασμένες με την κατασκευή των σιδηροδρομικών
σταθμών (οι δύο πολεοδόμοι δεν είχαν προβλέψει) και τη διέλευση
των γραμμών από τα βόρεια της χερσονήσου, ακύρωσαν τον σχεδιασμό ως προς το
βορειοδυτικό τμήμα του Πειραιά. Αυτές όμως οι αλλαγές ενίσχυσαν το λιμάνι.
Οι μόνιμες κτιστές ναυπηγοεπισκευαστικές δεξαμενές
Το 1891 [6] , στα πλαίσια του εκσυγχρονισμού των λιμενικών υπηρεσιών αποφασίστηκε
τελικά η οικοδόμηση δύο ναυπηγοεπισκευαστικών δεξαμενών. Μέχρι τότε, στην
Ελλάδα, λειτουργούσαν μία ναυπηγική εσχάρα στη Σύρο και μία πλωτή δεξαμενή
στον Ναύσταθμο της Σαλαμίνας. Η ιδέα της κατασκευής ανήκε επίσης στον Edouard
Quellennec ο οποίος είχε προτείνει για αυτό, τη θέση του νεκροταφείου στον Άγιο
Διονύσιο. Ο Ηλίας Αγγελόπουλος, υπήρξε εισηγητής της τελευταίας από τις διορισμένες
για το έργο επιτροπής. Για τη χωροθέτησή τους επελέγη τελικά ο μυχός της
[5] Σταματίνα Μαλικούτη, Πειραιάς 1834-1912, Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς, Αθήνα 2004, σελ. 138.
[6] Νόμος ΑΠΞΓ’ /5 Απριλίου 1891.
Ε Ν Ο Τ Η Τ Α I I : Τ Ε Χ Ν Ι Κ Α Ε Ρ Γ Α , Ε Ν Ε Ρ Γ Ε Ι Α , Δ Ι Κ Τ Υ Α & Υ Π Ο Δ Ο Μ Ε Σ
317