MGA TURO NG MGA PANGULO NG SIMBAHAN HAROLD B. LEE

KABANATA 15
hangga’t maaari, sa pagpaplano sa uri ng trabaho o sa iskedyul.
Lahat ng ito’y nakasalalay sa pakikitungo ng Samahang Damayan
na nakikipagtulungan sa tahanan. 7
Ngayo’y dama ko na nabibiktima ang mga babae ng bilis ng
takbo ng makabagong pamumuhay. Nasa pagkakaroon nila ng
damdamin ng isang ina at pagiging malapit sa kanilang mga anak
ang pagkaramdam nila sa pangangailangan ng kanilang mga
anak at pag-unawa sa unang palatandaan ng problema, ng panganib
at pagkaligalig, na kung mababatid kaagad ay magliligtas
sa kanila sa kapahamakan. 8
Nabasa kong muli kamakalawa ang mga salita ng kapuri-puring
ina ni Propetang Joseph noong gabing kunin niya ang mga
lamina. Ganito ang isinulat niya:
“Noong gabi ng [ika-21 ng Setyembre] gabing-gabi na’y gising
pa ako.... Lampas nang alas dose ng gabi nang matulog ako.
Nagpunta sa akin si Joseph nang dakong alas dose at nagtanong
kung mayroon akong kahon na may kandado at susi. Alam ko kaagad
kung saan niya gagamitin ito, at dahil wala ako niyon ay nabahala
ako at naisip kong napakahalaga niyon. Ngunit nang
malaman ni Joseph ang aking pagkabalisa ay sinabi niyang,
‘Huwag kayong mag-aalala, puwede naman kahit wala nito sa
ngayon—pumanatag lang kayo—magiging maayos ang lahat.’
“Pagkataps nito ay dumaan sa silid ang asawa ni Joseph na
suot ang kanyang bunete at damit na pambiyahe, at ilang sandali
pa’y magkasama silang umalis, tangay ang kabayo at bagon ni G.
Knight. Magdamag akong nanalangin at sumamo sa Diyos, dahil
di ako makatulog sanhi ng aking pagkabalisa. . . .” [Lucy
Mack Smith, History of Joseph Smith, inedit ni Preston Nibley
(1958), 102].
Sinasabi ko sa inyong mga ina, na kung mayroon kayong mga
anak na may halaga sa daigdig, ito’y di-hamak na mahalaga dahil
sa katotohanang ang inyong mga anak ay may inang nakaluhod
na dumadalangin sa gabi, nananalangin sa Diyos na ang kanyang
anak na lalaki, o anak na babae ay huwag mabigo. Naaalala ko pa
noong kapilyuhan ko noong tinedyer ako, na lumapit sa akin
ang aking ina na may kutob at babala na di ko pinansin tulad ng
ginagawa ng mga pilyong tinedyer. “Inay naman, di totoo ‘yan,”
166