MGA TURO NG MGA PANGULO NG SIMBAHAN HAROLD B. LEE

213
KABANATA 19
sa kanyang bukirin bago sumapit ang oras ng pagpunta sa maagang
pulong ng Pagkasaserdote. ...
Nang umagang iyon habang naglalakad siya sa bukid, hindi nakatuon
ang kanyang isipan sa kanyang dalawang anak na lalaki
na nasa digmaan, ngunit, walang anu-ano, may nagpatigil sa
kanya habang naglalakad siya sa bukid. May nadama siyang napakasamang
impresyon, na may masamang nangyayari sa isa sa
mga anak na lalaki. Bumalik siya sa bahay. Sabi niya, “Hindi lamang
ako lumakad, tumakbo pa ako, at tinawag ko ang aking pamilya
sa sala, at sinabi sa kanila, ‘Ngayon, ayaw kong ang
sinuman sa aking pamilya ay kakain ng kahit isang subo sa araw
na ito, gusto kong mag-ayuno kayo, at gusto kong manalangin
kayo, at gusto kong lumuhod kayo dito na kasama ko at manalangin
tayong mag-anak. Nagkaroon kasi ako ng impresyon na may
masamang nangyayari sa isa sa mga anak ko na nasa digmaan.’ ”
Kaya nagtipon sila at umusal ng kanilang pang-umagang panalangin.
Nag-ayuno sila, at hindi tumigil sa kanilang pagaayuno,
sa halip ay nagpatuloy sila sa pag-aayuno pagkatapos ng
araw na iyon. Lumipas ang sampung araw ng pagkabalisa, pagkatapos
ay dumating, sa pamamagitan ng Red Cross, ang balita
na kinaumagahan (at nang matantiya nila ang kaibahan sa oras,
iyon din mismo ang sandaling nakatanggap ng impresyon ang
ama), ang kanyang anak na lalaki pati na ang kasamahan nito’y
nahulog sa “patibong” at ang katawan ng kanyang kasama ay talagang
sumambulat, at ang batang ito’y lubhang nasalanta at nalagay
sa bingit ng kamatayan.
Pag-aayuno at panalangin—“Kung magkagayo’y tatawag ka, at
ang Panginoon ay sasagot; ikaw ay dadaing, at siya’y magsasabi,
Narito ako.” 7
Paano tayo higit na inilalapit sa Panginoon
ng pagmumuni-muni?
Sabi ni Pangulong [David O.] McKay, “Hindi tayo nag-uukol ng
sapat na oras sa pagmumuni-muni.” Gumigising ako nang maaga.
. ., mga alas singko, habang malinaw pa at nakapahinga ang