Untitled - Stichting Papua Erfgoed

193
keer der jongens in de samenleving, waarvoor het nodige voedsel moet worden
bijeengebracht en de versierselen (o.a. de manchrar) moeten worden gemaakt.
Ook hiermee gaan vele maanden heen. Wanneer men eindelijk klaar is met de
toebereidselen, nodigt men de andere dorpen uit tot het feest; deze brengen dan
ook hun fluiten mee. Zo nodigde Iréuw dan de dorpen Kaju Indjau, Indjerau,
Indjeros, Daiwir, Nafri, Skou Mabo en Wanimo. Voor de feestdag aanvangt
wordt afgesproken hoe men fluiten zal. Op de dag van het feest hoort men van
alle kanten, van hoeken en rotspunten en kapen, de verschillende elkaar beantwoordende
fluiten, sommige drie maal snel achtereen weerklinkend, andere met
regelmatige langaangehouden toon, enz.
Het feest dat dan begint is er een van veel dansen en eten; het duurt
ongeveer 3 a 7 dagen en gaat gepaard met een levendige geschenkenruil. Bij
deze gelegenheid brengen moeder's broers varkens of sago of vis, e.d. Niet
allen mogen namelijk varkens jagen of fokken. In Kaju Indjau bijv. is dit
voorbehouden aan de familie van het adathoofd Sibi, die er anderen op uit kan
sturen om varkens te jagen. Sommige clans mogen zelfs dat niet; in de Skoudorpen
evenwel mag weer iedereen varkens jagen. Die dus geen varkens mogen
geven, geven maar sago, vis, enz. Voor deze geschenken geven de vaders van de
initiandi kralen terug.
Behalve deze geschenkenruil is er ook een wisselen van geschenken tussen
broers en (getrouwde) zusters. De broers geven varkens of sago en krijgen van
hun zusters (of zwagers) kralen terug. Ook verloofden ruilen bij deze gelegenheid
geschenken, doch dat beperkt zich tot sirih en pinang. Het gehele feest
lijkt enigszins op onze St. Nicolaas-viering.
De overlevende jongemannen, de sor-mau-debasin (= groep vrienden-tempel-er
uit), komen dus in de maatschappij terug als „man"; zij hebben het
cultuur patroon van hun stam geleerd, mogen nu pijl en boog voeren 1 ), huwen,
enz. Toch dienen zij nog vele maanden in de tempel te wonen en te slapen en
zich voor allerlei werk ter beschikking te stellen van hun adathoofd.
In verband met het in de voorlaatste alinea vermelde en de initiatie-beschrijvingen
van andere Nieuw Guinea-stammen — waarover aanstonds meer — ben
ik geneigd het volgende verslag, reeds in hoofdstuk V, C. opgenomen, doch
hier opnieuw meegedeeld, te beschouwen als de weergave van het slotfeest van
de inwijdingsceremoniën, gevierd bij de aanvang van de oostmusson 2 ):
„The renewing or replacing of the ornamental staves is another religious
performance, originating with the inhabitants of the temple, and certainly
executed by them in the service of the spirits. Already some days beforehand
we were told that it would take place, and thus on the 15th of June 1903,
about three o'clock in the afternoon, the deep tones of the large flutes resounded
inside the temple; soon after this again other sounds, apparently produced
on trumpet-shells, were heard at different places outside the villages of Tobadi,
Ingrås and Ingrau, on the margins of the forests. At this signal the women
and children were obliged to withdraw inside their houses. It was now the duty
of part of the men to throw stones on the roofs and against the walls of the
houses or to beat against them with sticks, all of which was accompanied by
much noise and shouting. Others carried out of the temple, inside which the
noise of the flutes continued, the ornamental staves, decorated with sago-
1 ) 59; p. 248.
2 ) 59; p. 298/299.